Die is kaal!

Sommigen geven geld of goede diensten. Clax doneert zijn haar.

Volle agenda

08:30 Aan boren
09:00 Steil dansen
09:45 Voort borduren
11:00 Vrees wecken
11:10 Trein stellen
13:00 Boventoon voeren
14:00 Af kraken
14:50 Af grijzen
15:00 Spotters spotten
16:00 Vlieg tuigen

Clax zelve.

Clax zelve, verbannen van zijn raamplaats. Dat haar...!

Ruïne

Clax' treurig kamertje met arbeiders.

Clax' wrakke keukentje.

Hoop

Wanhoopt niet! Clax komt terug. Clax zijn huisje is verbouwd en er kwamen geen verhaaltjes meer in zijn hoofd. Zodra hij tot rust gekomen is, gaan So en Ak en Fienemie weer avonturen beleven. Het Reuzebos wacht!

Spoorzaken

Plaszak
Plas, zak
Platzak
Waszak
Was zak
Mag dat
Grafdak
Blokhak
Hakblok
Lastpak
Was beer (nu das)
Nu dat weer
Graanelevator (niet in rijtje thuis)

Boeken vernielen

De mensen vragen me nogal eens: "Clax, wat is dat toch met dat 'oude boeken vernielen' waar u zo vaak over schrijft? U houdt toch juist zo van boeken?" Dan antwoord ik: "Zeg maar jij, hoor." En dan ga ik verder: "Dat zit zó, maar niet anders. In de 17e eeuw gingen de mensen naar de notaris om een akte op te laten maken. Een boedelbeschrijving of een testament bijvoorbeeld. Of ze wilden een ruzie vastleggen of een of andere verklaring. De notaris bewaarde een kopie ('copie') en als er genoeg waren, liet hij ze degelijk inbinden (die akten dan, hè). Soms met touw, maar vaak ook met beenderlijm of een ander plakmiddel of met alles tegelijk, de etter. (afb. Akte)

Nu, 350 jaar later, willen we die akten stuk voor stuk scannen en op het internet publiceren, opdat geïnteresseerden er in kunnen snuffelen. Een enkele zeldzame keer is het boek zó gebonden, dat het meteen onder (of op) de scanner kan. Veel vaker moeten de akten losgemaakt om gescand te kunnen worden. Bovendien is het papier soms dermate beschadigd, dat er gedeelten hersteld moeten worden of zelfs terdege gerestaureerd. Dan moet het boek dus uit elkaar en ik ben de bevoorrechte, die dat doen mag. De lijm losweken met alcohol of stijfsel of de touwtjes lossnijden of beide.
Kleine reparaties verricht ik zelf (gaten, ezelsoren e.d.), de grotere worden door de afdeling 'Restauratie' gedaan."
"Wordt u daar niet moe van, Clax?""Zeg maar jij" "Wordt jij daar niet moe van, Clax?" "Ja."

HOOFDSTUK 4 is uit!

Hoofdstuk 4 van De kleine reus So is verschenen.

Waarin So en Ak en Fienemie naar huis gaan.
Eerst nog even langs het meer.

HOOFDSTUK 3

Hoofdstuk 3 is verschenen!

Fienemie, Ak en So gaan op avontuur in het Reuzenbos.

Vrouwenvoetbal

Koninginnelijke Nederlandse Voetbal Bond.

Zyenoord
Vitessa
PSFee
FC FeeFeeFee
Damesveen
FC Twentse
Wilma II
Cambuurvrouw
Almeermin
Telstarlet

Cri-cri

Dit is nou het liefste vliegtuigje van de hele wereld.

Is ze m/v schattig of niet? Vier motoren, no less. Elektrisch. Knuffeldeknuffel, maar niet als zijn motorretjes draaien, want dan snijdt hij je de duimpjes af. Niet boos worden dan, want hij kan niet anders. Ik denk niet, dat ik er in pas, of ik moet zijn doppie er af laten. Aktentasje tussen de benen (excusez) en hup! naar je kantoortje om je werkje te doen en 's-avonds terug naar je vrouwtje. Wat 1 leventje!

Oma's oorlogen

"Ik heb twee wereldoorlogen meegemaakt" zei oma altijd trots. "Leuke verzameling Oma", zeiden wij dan. "Wanneer krijg je er nog een?" Maar ze kreeg er geen meer. Oma was dood voordat de volgende begon. Jammer, want dat was juist zo'n mooie. Paddestoelen, jongen! Paulus de Boskabouter zou er verlegen mee geweest zijn. Als je er een kilometer of wat vanaf stond, zag je ze het beste. Groter en groter werden ze en dan kreeg je toch ineens een luchtdruk te verwerken! Gôh, je verloor bijna je haar. Zou niet eens zo erg geweest zijn, want later verdween het toch nog. Je haar.
Je moest ook niet te dichtbij gaan staan, want dan werd het veels te heet. Je huid begon te pruttelen en je ijsje was allang gesmolten geweest. Of te ver weg. Dan zag je alleen maar een klein paddestoelleke, alsof je in het bos liep. Een B O S, dat had je vroeger, waar nu de woestijn is. Met bomen, waardoor je het niet meer zag. Zinloos. Bomen stonden altijd in de weg, ergerlijk. En er liepen ook dieren in zo'n bos, gevaarlijk, man!
Na die oorlog bleven alleen de kakkerlakken nog over gelukkig. Die eten we nu volop. Heerlijk. Vroeger moesten ze álles maar eten, zei Oma altijd. Vlees (dat was van beesten gemaakt) en stukken plant. Eikels ook, maar of die nou aten of gegeten werden, dat wist ze niet meer. 'Eet eerst je bordje leeg' had Oma altijd te horen gekregen. Toen aten ze van bordjes. 'Ja zeg, zoek dat maar op in je encyclo... O nee, die bestaat niet meer'

Niets te zien hier

Blinde vink (zielig)
Blinde woede
Blinde dadel (blind date)
Blinde darm
Blinden zijn gesloten
Blind vertrouwen
Blind vliegen
Blinde geleidehond
Blinde ziend v.v.
Blinde ring

NIEUW AVONTUUR

Hoera! Het nieuwe verhaal De Kleine reus So is begonnen. So gaat op stap, maar gaat hij niet te ver? Vindt hij de weg terug nog? Gauw kijken!

Nieuwe dieren...

... in onze Vrolijke Dierentuin.

Kortnekgiraf
Driekopgiraf (zie foto)
Girop
Aapie
Ook aapie
Nieshoorn
Mieren
Miereneter
Mierenneuker (om voor voldoende mieren te zorgen tbv. miereneter)
Bij
Bij (ziend)
Nóg een er Bij
Sambalbij
Doodskopaapje (rooms) (of was het een dood sko paapje?)
Treurwilg voor doodsko-paapje

Nog Nieuwer!

Ik wil geen Artiest meer zijn met pindakaas op de vloer. Gelukkig had ik de potjes bewaard.
Na een korte omscholing ben ik nu Reiziger in Pindakaas. Nog wel met lang haar, maar in een staartje. Tevens lid van de Hoorspelkern, waar ik me vooral toeleg op wangeluiden. Mijn hoofdrol in het stuk Het vertrek van oom Wanja naar de Koloniën is niet onopgemerkt gebleven. Men name het geluid van de val van Tante Tos (gespeeld door Tante Leen) in de vulkaan bleek onvergetelijk.
Het werk op vrijwillige basis, het vernielen van eeuwenoude boeken, blijft gewoon doorgaan. Het project onder handen, de sloop van Het volledige werk van notaris Cornelis Coeckebacker uit 1611 verloopt voorspoedig.

Dag Daisy!

OUDSTE EENDAGSVLIEG OVERLEDEN

Gisteren om 23:59'59,999" uur is Neêrlands OUDSTE eendagsvlieg overleden. DAISY was al een paar seconden ZIEK. De laatste minuten leed ze aan VLIEGANGST. Ze duldde geen enkele vlieg meer in haar buurt.
Toen DAISY 23 uur oud werd, was de BURGEMEESTER nog langsgekomen om haar te FÊTEREN. Omdat ze toen al slecht kon HOREN, schreeuwde de notabele in haar oor, waarop ze hem WEGSTUURDE.
DAISY laat niemand achter.

Dag, menu!

Koude voorgerechten

-Soep (van gisteren)
-Garnalensprietjes met zeesaus

Warme voorgerechten

-Soep (van vandaag)
-Vliegensoep (vers gevangen)
-Gefrituurde hazelipjes

Hoofdgerechten

Vis (heden geen vis)

Haas (bijna)

-Ossenhaas
-Varkenshaas
-Hazenhaas
-Angsthaas (vers van de snelweg)

Vlees

-Sneeuwwitje op een bedje van de achtste dwerg
-Gebakken walvispootjes
-Giraffenek en croûte (minimaal 4 personen)
-Reine varkens (gast wordt eerst verdoofd)

(alles geserveerd met schrale troost toast, ransboter en rinse appelstroop)

Nagerechten

-Nagelkaas van de chef
-Tenendito van de sous-chef
-Alzheimer hüttenkäse met een (1) kers
-IJs (koud)

Wijnen

-Allerestjesbijmekaarineenfles (Hongaarse bonte wijn)
-Typpeks (witte wijn zonder fouten)
-Rood (rode wijn uit Roodesië)

Verschil

Komt er een dame naar me toe, die vraagt: "Zijn er ook verschillen?" Mijn antwoord zal u wellicht verbazen. "Ja" zei ik namelijk. "Er zijn inderdaad verschillen". De dame wilde met een 'dank u' al weglopen, maar ik hield haar tegen om haar mijn antwoord uit te leggen. Er zijn inderdaad verschillen, hoewel de meeste mensen schijnen te denken, dat alles hetzelfde is. Veel verschillen zijn namelijk moeilijk te ontdekken, vooral als ze klein zijn.
Neem nou vogels. Er staat niet voor niks op een menu: 'kip' of 'kwartel'. 'Duif' of 'pekingeend' en niet 'gebraaien vogel'. Ze lijken alle sterk op elkaar, hoewel de een veel kleiner is dan de ander. Als je om redenen van ijdelheid je bril niet op hebt gezet, zou je ze zó kunnen verwarren. Ze smaken allemaal naar gebakken vogel. Of de eieren van die vogels. Allemaal hetzelfde, zou je denken. Neen. Voor een voedzame omelet heb je zesendertig kwarteleieren nodig, vier kippen- of 1 struisvogelei. Waaruit het verschil al blijkt.
Toch zijn sommige verschillen hetzelfde. Mensen hebben twee poten. Of één, dat door een ongeluk of door vrije keuze een been is afgevallen. Dieren hebben er meer. Vier bijvoorbeeld of duizend. Men zegt, dat er een schaap is met vijf poten. Ook is er een kleine, homoseksuele boer: een poot met vijf schapen. Waar die van leeft: vraag het me niet. Of wel, maar dan krijgt u geen antwoord.
Ik hoop hier mee een tipje van uw sluier te hebben opgelicht.

Kijk nou!

Dat bedoel ik nou. Ten onrechte niet tijdig uitgeroeide diersoorten. Een vis met een glazen bol, waarin zijn ogen bungelen. Nee, die plekken voor op zijn kop, dat zijn geen ogen, dat zijn neusgaten. Ik verzin het niet. Nou kijken sommige mensen (m) ook met hun neus, maar die zien nix. Kijk je in deze glazen bol, dan zie je niet de toekomst, maar het verleden. Als ik hem onder water zou tegenkomen, dan zou ik hard schreeuwen "BLUB!" en snel wegzwemmen, want ik houd niet van onder water. Het ding heeft ook een naam: Barreleye fish of in het latijn: Macropinna microstoma. Uitslover.

De drie kikkers.

Ach! Zaten er ineens drie kikkers in mijn hoofd.

-"Waar komen jullie vandaan?" vroeg ik verbaasd.
-"Van de waterkant" zei er een.
-"Uit de sloot" een ander.
-"Onder de modder vandaan" zei de derde.
-"Wat?"
-"Uit de modder. Hors-saison droogt de modder op en zit ik vast. Als de regens vallen, wordt de modder weer zacht en kom ik los"
-"Jôh!"
-"Dat gaat al jaren zo. Eéuwen. Dat moet zo."
-"Moet zo? Als ik onder de blubber zit, is het een ongeluk. Nooit vrijwillig. Die zijn er ook, die vrijwillig in de modder gaan liggen. Die denken, dat ze er beter van worden, maar dat heeft met de modder niks van doen. Het zit tussen de oren."
-"O ja, dat is bij mij ook altijd" zei nummer drie. "Tussen de oren. Er ín zelfs. Maar dat spoel je er zo weer uit.'
Ik liet het maar zo. Ik had geen zin om het uit te leggen, van 'tussen de oren'. D'r zit wat of d'r zit niks.

-"Hoe komen jullie eigenlijk in mijn hoofd?" vroeg ik.
-"Door je oor" zei nummer een.
-"Door je neus" zei nummer twee.
Nummer drie bleek door mijn keel te komen. Dat gebeurt wel vaker, een kikker in mijn keel. Of een brok. Bij mooie muziek of sentimentele film of zo. Maar oor of neus...
-"Wat dóen jullie trouwens in mijn hoofd?"
-"We komen je redden."
Ik wist niet eens dat ik in gevaar was en redding vereiste.
-"Ben ik in gevaar dan? Dat ik redding vereis?"
-"Ja. We komen je redden van het donker. Het is veel te vaak veel te donker in je hoofd"
-"Vind je het gek? Met dit weer? Gebrek aan licht, dát is het." zei ik knorrig. "By the way, hoe weten jullie dat, van mijn hoofd?"
-"En aardbeien." zei twee.
-"Wát?" riep ik tegelijk met de twee andere kikkertjes.
-"Aardbeien helpen ook tegen de duisternis. En vitamine C en vette vis."
Kikker een wees op zijn voorhoofd. 'Niet helemaal van dattum', dacht hij. 'Kan nog geholpen worden met een totale lijf-en-geest-transplantatie'.
-"Ik vroeg: hoe weten jullie dat mijn hoofd af & toe verduistert?" herhaalde ik mijn vraag.
-"We zijn gestuurd."
-"Door wie?"
-"Doetternietoe. We komen voor je zingen en dansen. Maar geen polonaise, want daar zijn onze armpjes te kort voor."
-"Nou goed dan." Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, kikkers, die voor je dansen. Jullie wel?

Maar ja, baat het niet, dan schaadt het niet. Toch? Als het maar niet de vogeltjesdans is of de Meistersinger van Wagner. Verder kan ik wel wat hebben. Daar gingen de kikkerbeentjes van de vloer op een zelfgekwaakte melodie, die iets weg had van 'Hai, Pippi Langkous, tollehee enzo...' Mijn tenen begonnen mee te dansen en ik moest zelfs onweerstaanbaar meeklappen. Zachtjes, dat wel. Als de buren dat zien... Ik werd er vrolijk van en ook de zon ging weer schijnen. Of andersom, dat weet ik niet meer. Het kikkertrio danste langzaam het beeld uit.

Merkwaardig, niet?

Groente

Het werken met groente hoeft niet gevaarlijk te zijn, als u maar de juiste voorzorgsmaatregelen neemt. Hier enkele suggesties.

Op de foto ziet u mij de keuken betreden om een komkommer te gaan aansnijden. Pak nooit méér komkommer, dan u denkt nodig te hebben. Klem de komkommer goed vast, bijvoorbeeld in een flinke bankschroef. Moet u hem schillen, dan is een draaibank erg handig. Gooi de komkommer na gebruik meteen bij het chemisch afval.
De behandeling van kiemgroenten zoals taugeh is ietsje anders. Het gebruik van groot gereedschap is daarbij te onhandig. Het beste is, als u kiemgroente vooraf in de chemobak gooit.
Als u klaar bent met de groenten, reinig dan uw keuken terdege met stoom. Stap vervolgens met pak en al onder de douche en reinig pak en uzelf grondig.

Eet smakelijk!

Prequels

'The Eggs' prequel voor ''The Birds'
'Rosemary's marriage' prequel voor 'Rosemary's baby'
'Pikzwartje in bad' prequel voor 'Sneeuwwitje'
'De Verrekijker' prequel voor 'De Ontdekking van de Hemel'
'The Shortest Night' prequel voor 'The Longest Day'
'The Last Teabreak' prequel voor 'The last Supper'
'Doctor What?' prequel voor 'Doctor Who'
'Het Waswater' prequel voor 'Het Wassende Water'
'23' prequel voor '24'
'Plettert een vrouw van de trap' prequel voor 'Komt een vrouw bij de dokter'
'Kelly's daaro's' prequel voor 'Kelly's heroes'

Maria's kaakje

Belt er een jongeman aan, ik zeg: "Kst!", maar hij belt nog eens. Ik met mijn houten drie naar beneden, vastbesloten van hem de golfclub om de nek te knopen. Wie belt er nou aan bij iemand anders? Alleen de postbode, toch? Nou, hij was geen postbode. Ik weet dat, want ik ben er zelf een geweest. Lang geleden. Eind 70er jaren. Toen heb ik trouwens de post bezorgd in de wijk, waar ik nu woon. Toeval beheerst het leven.
Maar ik dwaal af. Juist voordat ik de jongeheer zijn lesje zou leren, groette hij beleefd: "Goede middag, mijnheer." Ik verbijsterde twee stappen achteruit. De golfstok zette ik schielijk achter de voordeur en ik antwoordde: "Goede middag, jongmens". "Neem me niet kwalijk, dat ik u lastig val" "Not at all. Wat kan ik voor u doen?" "Wij weten thuis niet meer wat we moeten eten, nu vlees verboden is door de VPRO en groenten afgeraden worden." "Vergeet niet, dat er ook een negatief reisadvies van kracht is" onderbrak ik hem goedig. "Dankuwel meneer, maar wat moeten we nu eten, mijn broertjes en zusjes en mijn arme moeder."
"Mariakaakjes" adviseerde ik. "Heel vriendelijk, meneer, u heeft mij zó geholpen" "Het is geen moeite" stelde ik hem gerust. "Fijn, dat ik iets voor u kon betekenen" Hij maakte aanstalten om te vertrekken. "Voor de afwisseling kan je er een baby'tje bij bakken, zó uit de babyboom geplukt", riep ik hem nog na. De jongen kwam terug. "Maar is dat geen vlees?" "Het is met vlees als met kunst: het is pas vlees, als je het vlees noemt." "Ik zal het aan mijn moeder vertellen" zei het jong dankbaar. "Doei!" 'Gods kleren, niet te familiair' dacht ik nog, maar ik liet het zo. Eens mens kan ook te veel opvoeden.

Sequels

De Paardenfluisteraar
De Kattenknijper
De Kattenknijper II (in het donker)
De Hondenschopper
De Vlooienkoker
De Vliegenmepper
De Babyschreeuwer
De Drietenorenstomper
De Walvissenbakker
De Zwanennekkenknoper
De Olifantenpletter

Sprookje (slot)

HET IS UIT!

Het sprookje van Claxi is uit. Het laatste dat we van de schrijver gehoord hebben is, dat hij een olifant zag. Des schrijvers' lot moet verschrikkelijk zijn geweest. Hier onder de laatste foto, die wij in zijn gehavende camera vonden.

Sprookje deel 9

Deel 9 van ons sprookje is verschenen! Waarin een blozende schimmel en een dito prins. Wat zou er gebeurd zijn? LEES DAN!

Hen, die vielen

Overal om me heen vallen de vrouwen. Of ze geraken anderszins gewond. Het lijkt wel herfst. Meisjes meisjes, kijkt toch uit! Vallen is gemakkelijk, maar blijven staan, dáárin zit 'm de kunst.

Gans

Nou nog mooier. Liepen er twee ganzen, één witte en één gekleurde, aan de overkant met hunne kindjes en een losse eend erbij. Volgende dag idem. De derde dag alleen de ganzen met zonder kindertjes en zonder eend. 'Ach, zielig' treurde ik. Allemaal platgereden of van gemeentewege gearresteerd. Maar wie schets mijn verbazing? Wie kan er zo verbazend schetsen?
Vanmorgen liep die eend alleen met al die kleintjes en zonder ganzen. Zouden het gewoon allemaal eendjes geweest zijn? Zo'n kenner ben ik nou ook weer niet. Maar wat deden die 2 ganzen er dan bij? 1 gekleurde en een witte. Het is een raadsel, dat moest worden opgelost.

Ik naar die ganzen toe en gevraagd:
-"Wat was dat nou met jullie en die eend en die gansjes?"
De witte gans antwoordde:
-"Ik ben blij dat u mij deze vraag stelt. Het zijn eendjes, die kleinen. Wij - mijn collega en ik - zijn slechts tijdelijk in dienst als toezichthouders. In het kader van de werkritmeverbetering. Dat doen we 1 maand en dan krijgen we gegarandeerd een vaste baan als culinaire ganzen (voor de lever) of gewoon als rotgans."
-"Zo'n culigans, dat lijkt me wel wat" zei de gekleurde. "Je krijgt zoveel te eten als je op kunt en als je niet alles opkrijgt, kan je nog hulp vragen, dan stampt iemand het er in via een trechter."
-"Maar dan moet je wel verhuizen naar Frankrijk" zei de witte betweterig.
-"Wie wil dat niet?" antwoordde de kleurling.
-"Ik" zei de witte. "Nee, ik word liever rotgans"
-"Ieder zijn meug" besloot de kleurengans.

-"Dank u hartelijk voor dit gesprek" zei ik beleefd.
-"Het was ons een genoegen" spraken zij in koor.

Wist U, dat ganzen kunnen praten?

Capitale tunnel

De mensen vragen wel eens: "Clax, ben je ooit geholpen aan je capitale tunnel?" Neen, maar ik weet er wel alles van. De capitale tunnel zit in je pols. En ook een in de andere. Waarom? Voor de pezen. Anders moeten ze helemaal over de brug en door de tunnel is een stuk korter. Je hoeft geen tol te betalen als pees zijnde.
Nou wil zo'n tunnel wel eens te klein worden. Of de pees te groot, kan ook. Dan moet hij dus worden uitgegraven tot dat hij weer ruim genoeg is en je er vrijelijk door kan pezen. Dat gebeurt in een peeskamertje door een tunnelbouwer, ook wel chirurg genaamd. Soms wordt er in de tunnel iets gevonden. Een twaalfdelig chinees theeservies bijvoorbeeld. Ming-dynastie. Of gewoon Delfts aardewerk, maar wel oud.
Om nog niet opgehelderde redenen kan je na de operatie al gauw pianospelen, ook al kon je dat eerder niet of nauwelijks. Wuiven mag meteen weer. Tennis: nog even voorzichtig.
In Delft zijn we ook een tunnel aan het bouwen, maar dan voor de trein. Vreemd, want die rijdt gewoon over het viaduct. Bij de bouw van de tunnel worden vaak fundamenten gevonden, die meteen worden onderzocht door fundamentalisten. Kijken of ze de waarste en grootste kunnen vinden.

Pheest

Is er een lezeres jarig! Wat een feest toch steeds. En dat is niet alles: haar kind is dito. Doller moet het niet worden...

Nieuw Hoofdstuk Staat er op!

Hoofdstuk 8. Waarin Claxi prins Alem voor het eerst officiëel ontmoet.

Wat ziet ze er mooi uit!

Prins Alems' voorouders. Wat een geslacht!

Plukze

"?"
"DAT JE GVD DE DAG MOET PLUKKEN!!!"
"ok"

Wit paard & Prins

Niet verwarren:

Wit paard.

Prins.

GROOT FEEST!

Wat vieren wij dan op huiden 9 mei? De verjaardag van een onzer volgers!

Buitendien staat deel 7 van ons SPROOKJE op de Sprookje-pagina. Waarin Claxi een besluit neemt en een paard ontmoet.

2 delen!

Na deze feestelijke dag van de arrebeid twee nieuwe delen van ons SPROOKJE. Er wordt veel in gelachen, maar ook flauwgevallen!

IJsbeertje om muiltjes voor Claxi van te maken. Eén per voet volstaat.

Pisa

Mooie daad, van de Toren van Pisa springen. Vroeger hadden we een lied: 'Waarom staat hij (sic) zo scheef/dat torentje van Pisa?' Nu weten we het. Zelf heb ik altijd een geheime wens gehad - niet verder vertellen - om in een vulkaan te springen. Prachtig! Niet uit treurnis, maar vanwege een soort terug-naar-de-natuur. 'Neem mij, Etna!' Aanvaardet mij, Popocatepetl!' Nu ja, een ander zet bomen in de kerk en er zijn zelfs prinsessen, die tegen de bomen aanpraten. Wreed!

In Delft hebben ze ook een scheve toren. Die is gebouwd op koeien, maar er heeft er een bewogen voordat het ding klaar was. Zitten we lekker mee! Als hij omvalt, wordt ook het Prinsenhof geplet. Dan vallen er meer dooien, dan alleen de Prins van O. Nu ja, zolang hij maar niet op het Archief valt. Moeten we de opgravingen over gaan doen.
Dan komt er wel een ruime plek vrij voor een flinke parkeerplaats. Kunnen ze eindelijk die lillijke auto's van de gracht verwijderen.

Poeliesie

Hoera! Krijgen we toezichthouders. Lichtblauw op straat. Alleen voor ballenjatten en voor:
'Waar zijn wij mee bezig?'
'Dat moet u niet aan mij vragen, oom agent'
'Pardon, HULPagent.'

Hoera! Toezichthouders ook bij de brandweder. Roze op straat. Alleen om uw poesje uit de boom te halen.
'Wat is hier aan de hand?'
'Mijn poesje, brandweer.'
'Pardon, HULP! brandweer.'

Hoera! Toezichthouders bij de ambulantie. Gebroken wit op straat.
'Ik sterf!'
'Waaraan?'
(denkt snel na)
'Aan een schaafwond, paramedicus.'
'Pardon, paraparamedicus.'We komen er aan. Nou ja, ik niet, maar een ander.'

En zo krijgen we voor alle hulpen een hulphulp voor de lichte gevallen.
'112'
'Ik heb een klein brandje en een klein poesje en een klein sneetje'
'Ik verbind u door met 111½'

Vermoeide dokter

"Dokter! Dokter! Hebt u iets tegen aambeien?"
"Nee hoor, helemaal nix. Alle patienten zijn me even lief. Niet lang, maar even."

Sprookske

Zouden ze mekaar krijgen? En wie krijgt wien? Krijgt een Krijger de kleine prinses?
O, de spanning!
Deel 4 is uit!

Blij dorp

Rare dieren (rare animals) in de vermakelijke dierentuin

Gier
Brul aap
Dol fijn
Spot vogel
Glim worm
Zeep aard
Kanarie Piet
Gek ko
Nar wal
Lui paard
Lui aard (3 tenen)
Naakt slak
Sidder aal
Was beer

Dove dokter

"Dokter! Dokter! Hebt u iets voor mijn aambeien?"
"Gaat u maar op uw buik liggen."
"Pssscht!"
"Wat was dat, dok?"
"Slagroom."

Luie leraar

"Zoek de verschillen"
"..."
"..."
"Niemand?"
"..."
"Dan zijn ze hetzelfde"

Dokter! Dokter!

-"Dokter, dokter!" stoof ik de spreekkamer binnen.
-"Wat is er, wat heb je?"
-"Ik heb geen win-gen!", hijgde ik.
-"Heeft die niet Pippi Langkous geschreven?"
-"Dat was Lindgren" mengde zich de jongedame in het gesprek, die op de onderzoektafel lag.
-"Hoi" groette ik haar "Nee, win-gèn, win-gèn. DNA! Ik heb niet de neiging om te winnen en verlies liever om anderen te zien winnen."
-"Wat lief!" sprak het meisje warm.
-"Wat aardig!" viel de dokter haar bij, terwijl hij de eendebek onder zijn oksel opwarmde.
-"Wat stom!" zei ik. "Jullie begrijpen het niet. Ik heb geen enkele ambitie. Verliezen, helemaal niet spelen, het maakt me niets uit. Niemand wil me meer in het team. Ze vinden, dat ik het niet serieus neem."
De dokter deed zijn onderzoek aan de patiënte.
-"Ziet er uitstekend uit" zei hij.
-"Nix mis mee" beaamde ik behulpzaam.
-"Kleed je maar weer aan en kom over 6 maanden terug", zei de dokter.
-"Oké", antwoordde ik.
-"Neen, Claxje bedoel ik"
-"O, pardon"
-"Geeft niet" zei Claxje, terwijl ze achter het gordijn vandaan kwam. "Wil je me even dichtritsen?" Ik ritste haar jurkje dicht en zei tegen de dokter:
-"Hoe moet het nu met mij, dokter?" drong ik aan.
-"Dag, Claxje, tot over zes maanden"
-"Doei! Bedankt!"
-"Dok! En ik?"
Hij schreef een receptje uit.
-"Drie keer per dag niets innemen en over zes maand terugkomen. Wel de hele kuur afmaken, want je bent goed ziek."
-"Dank u, dok!"

Schrik niet!

Nou ja zeg, is me daar het sprookje verhuisd naar een aparte pagina! 'Sprookje' heet die. (Hoe kom je er op?)

Hoe maak je het?

Enkele verkorte instructies voor de drukke huisvrouw m/v.

trui
schaapje
scheer je
haak je
wolletje

mosterd
zaadje
prak je
potje
tientje

vla
koetje
melk je
schud je
toetje

vertelling
meisje
jongetje
spookje
sprookje

No-fly

Soms zit ik te lezen of te kijken of te denken of te werken of loop ik wat te wandelen en dan veegt me ongevraagd een woord door de vermoeide hersens: draagvleugelboot. Wat moet dat nou weer? Het is behoorlijk storend. Soms is de allereerste gedachte bij het wakker worden: draagvleugelboot. Nou, dan begint de dag al slecht. Laatst heb ik mijn werk afgezegd, omdat dat woord me vóór was. Of je zit de prachtige bio van Roald Dahl te lezen - wat een ellende! - vliegvaart er ongevraagd zo'n ding langs.
Draagvleugelboot kan niet vliegen en ook niet neerstorten, want boot draagt vleugel en vleugel draagt boot. Vleugel breekt: boot vaart. Wel kan hij gemeen botsen.
Een draagvleugelboot is geen hovercraft. Spreek uit: hovverkraft en niet hoeverkraft, want dan wordt het een geheime stofzuiger. Tenzij u ook zegt Mjèlle als u het over de Miele hebt ('er is geen betere', jammer). Andere merken zijn ook te krijgen.

Een Ekranoplan is geen draagvleugelboot en ook geen hovercraft. Het vliegt een paar meter boven het water, maar wel Ontzettend Hard. Het 'Kaspische-Zeemonster', hoewel de echte zeemonsters daar een hekel aan hebben, die bijnaam. "Je moet de dingen noemen zoals ze zijn en niet zelf iets verzinnen" brulde er laatst een vervaarlijk.
Tenslotte kennen we nog het watervliegtuig. Dat kan wel echt vliegen en neerstorten (geen dooien) en een bron van vermaak zijn. Het is een van mijn oudste luchtvaartliefdes en ik zou er ooit nog eens in mee willen. Canada of zo.

Hiermee hoop ik verschoond te blijven van het storende woord: Dr.............! Altijd van je af schrijven.

De knijn

Naar aanleiding van mijn bericht over de militaire dienst (zie het verhaal Sterren en Strepen) zijn er vragen binnen gekomen over de knijn. De knijn (Kanus Kanus) is een nog onontdekte diersoort, waarvan het bestaan slechts vermoed wordt. Tot nu toe is er het volgende over bekend: de knijn lijkt op het zwaardvis, maar is er niet aan verwant. Het is een tropisch dier en komt vooral in koude streken voor. Het mannetje legt de eieren in het nest. Omdat de knijn een zoogdier is, dat van nature geen eieren legt (anders dan de plattepoes) steelt hij die eerst van de Gewone Kip. Het vrouwtje begrijpt daar meestal niets van en broedt ze niet uit, maar eet ze met smaak op.
In de lente gaan mannetje (ook wel 'dier' genaamd) en vrouwtje ('koe') van hoppestijn en na een draagtijd van 7 maanden (altijd 2 maand te vroeg) worden er meestal 6 knijntjes ('klijntjes') geboren. Direct na hun geboorte pesten de kleintjes (nee echt, KLEINTJES) eerst hun ouderpaar het nest uit en ze ruimen het vervolgens op, wat hoog nodig is, omdat het door dier en koe in een abominabele staat wordt achtergelaten. De oudjes geraken aan lager wal en blijven daar tot de klijntjes weg zijn.
Hoewel de knijn op het zwaardvis lijkt, denkt men dat hij niet kan zwemmen. Men meent er wel eens een in het water gespot te hebben, maar hij leek daar niet geheel vrijwillig te zijn. Hij spartelde behoorlijk onhandig en gaf het na een worsteling van 17 uur geheel op. De ter plaatse aanwezige Vereniging voor tegen de Dieren (VvtdD) heeft haar teleurstelling hierover uitgesproken, maar niet ingegrepen. "Men moet de dieren niet met mensen lastigvallen" is immers haar motto (of devies, daar wil ik vanaf wezen). Dat ze dat vinden, zeg maar.

Paren

Mo slim/Christen dom
Peniskoker/Zakmes
Laatbloeier/23:15 uur
Autobiografie/Fiat 500
Draadjesvlees/Varkensrollade
Weduwen/Persweeën
Vroegrijp/06:12 uur
Onderwereld/Overstroming
Geboorte/Black en Decker
Atoomkracht/Slap gelul

Sterren en strepen

Het is me wat, met al die oorlogen. Alsof er niet genoeg brood-en-spelen is. Goed idee wel, alle gekken opruimen en vervangen door nieuw gespuis. Elke gek moet een kans krijgen. Ik weet het, want ik ben zelf gek geweest. Het maakt je de rest van je leven kansarm. Niemand wilde mij nog aanstellen als dictator. Voor brug- en sluiswachter kwam ik in aanmerking, maar er was geen vacature.
Ik ben ook in dienst geweest, u kunt trots op me zijn. Ik zat bij de bewakingstroep en stond op wacht bij atoombommen. Mooi, dat er in die tijd niet één gejat is! Kom daar nou eens om. Het was zwaar werk, dat bewaken. Vooral 's-nachts. Probeer je maar eens een uur of vier te vervelen in het donker. Turend naar de omringende bossen, hopend op onheil. Een vijandelijk wild zwijn bijvoorbeeld. Of een knijn of een bedreigde diersoort. De sergeant Vos bijvoorbeeld.
Eindelijk werd je afgelost. Met stoere stem: "Halt, wie daar" roepen. "Kop dicht!", kreeg je steevast als geïrriteerd antwoord. Dan wist je dat het goed volk was en geen gevaarlijke communist, die je de atoomkop wilde afrukken. De aflossing was nabij. Koffie! Gevulde koeken! Kano's!
Eén keer kreeg ik niet het vertrouwde antwoord, maar een ferm: "Sergeant Vos!". Wat krijgen we nou? Een vuige vijand, die zich tussen de draden had gewerkt en die mij wilde belagen om een kop te bemachtigen? Ik pakte mijn geweer - zonder kogels, want dat is veel te zwaar om de hele nacht in je zak te houden, die lieten we achter in het wachtlokaal - ik pakte dus mijn geweer en brulde op NATO-sterkte: "Komt u nader!!!". Enigszins aarzelend kwam de persoon dichterbij. Ik had toch wel erg woest geklonken. We wisselden wachtwoorden uit.
Het was werkelijk onze Vos, maar met een half regiment gastmilitairen achter zich aan. Meer sterren, dan ik die hele nacht boven me had zien staan. Een inspectie! Drat! dacht ik, als ze mijn magazijn maar niet controleren en leeg bevinden. Maar de sterren groeten beleefd en gingen naar het volgende wachthokje. Ik slaakte een zucht van verlichting. Zó gevaarlijk kon het dus zijn om het Vaderland te dienen.
Direct na het afzwaaien werd ik pacifist.

Thuisblijver

Nooit in Japan geweest. Ik ben meer van Zuid-Amerika. Het meest oostelijk, waar ik me gewaagd heb is Hagia Galini op Kreta, 25 graden oost. Met een wrakkig Volkswagenbusje door half West Europa en door heel Joegoslavië. Ja, kinderen, dat had je toen, Joegoslavië. Er woonden communisten, maar niet van die erge. Onze Oranjes-Nassau konden het goed vinden met 'Maarschalk' (u kunt dat 'maar' ook weglaten) Tito. Eminente vrienden-keuze heeft ons vorstenhuis altijd gekenmerkt. Dikke vriendjes met Ceaucescu, de Sjah en de sultan van Oman.
Hagia Galini was toen een miniem klein dorpje, en onze komst veroorzaakte grote opwinding. Op het pleintje aan de haven kookten we onze aardappelen onder het verbijsterde oog van de toegestroomde bevolking. Groente en vlees betrokken we bij de lokalen, tot ontzetting van onze ingewanden, die de gehele nacht hevig protesteerden. WC's waren er niet, maar het havenhoofd is weelderig bemest geraakt. Ik zal verder niet in details treden. Nu is Hagia Galini een soort Kretensich Torremolinos. Serves them right!
Tegenwoordig heb ik geen trek meer om mijn huis te verlaten. Nu ja, boodschappen doen, dat moet dan maar af & toe. Naar C&A of naar de HEMA. Ik ben een groot fan van de HEMA. Mevrouw Clax koopt er haar hoofddoekjes. Zelf heb ik nog gisteren een dekbedovertrek gekocht. Van satijn, zag ik, toen ik thuis kwam. Luxe! Misschien hang ik het wel aan de muur, zo mooi. Slaap ik nog wel even onder mijn ouwe retige bedvodden.

Rampje

Jaren geleden heb ik ook eens een aardbeving meegemaakt. Ik was met vakantie op Aruba en lag nog in bed. Buiten was een wegwerker met een drilboor aan het drillen, toen er een vaag gerommel om me heen ontstond en het bed geheimzinnig begon te springen. Die arbeider heeft iets verkeerds geraakt, dacht ik eerst, maar al snel besloot ik, dat het een aardbeving was. Wat nu te doen? Onder het bed? Naar buiten? Ik maakte grootse plannen voor de nabije toekomst, maar het gebeef was al weer voorbij.

Die drilboorder moet zich een leguaan geschrokken zijn. "Wat heb ik gedaan?" zal hij zich beschaamd afgevraagd hebben. Het is natuurlijk ook mogelijk, dat hij als enige op het eiland nix gemerkt heeft van de temblor. Hij was zelf nogal aan het trillen, niet? Er moest immers een gat in de weg.
Ik zette de radio aan. Mensen belden naar de studio. De kopjes hadden gerateld, kind stond met grote ogen van de schrik in zijn box (als de kinderen daar grote ogen hebben, dan hebben ze GROTE ogen). Er zat een scheur in de keuken van het politiebureau op Noord. Grote opwinding de gehele dag. En dat bleek er een geweest te zijn van 3,4 op de schaal van Richter. Andere koek.
Twee bevinkjes heb ik hier in Nederland meegemaakt. Die waren een stuk vriendelijker dan mijn Arubaanse. Meer een zachtkens wiegen in bed. Zó mild, dat een van onze klanten het eerst niet wilde geloven. 'Ga weg' zei hij, maar dat weigerden wij. Toen herinnerde hij zich, dat hij 's-morgens zijn papegaai in de kooi had aangetroffen met uitgerukte veren. 'Dat moet wanhoop geweest zijn', schrok hij met terugwerkende kracht, 'een vermoeden van het einde der tijden.'
Inmiddels weten we, dat dat pas in 2012 is.

Werk

Clax aan het werk met 17e-eeuwse stukken. (foto door 20/21ste-eeuws stuk).

De Drie Aantjes

Draadjesvlees
Soldaatjesbakker
Gaatjeshemd
Maatjesharing
Praatjesmaker
Vlaaitjeswinkel
Kaatjes-ben-je-boven?
Straatjesgidsje
Raatjeshoning
Vaatjesziekte
Straatjesmaakstertje-op-zeetje
Haatjeszaaiertje
Jaatjes ouder
Zaadtje verspild

(Gossemepietje, ik kreeg een inval. Met die foto ernaast wordt het een heel ander gedicht, voor wie de geschiedenis kent.)

Aantjes

Draadjesvlees
Soldaatjesbakker
Gaatjeshemd
Maatjesharing
Praatjesmaker
Vlaaitjeswinkel
Kaatjes-ben-je-boven?
Straatjesgidsje
Raatjeshoning
Vaatjesziekte
Straatjesmaakstertje-op-zeetje
Haatjeszaaiertje
Jaatjes ouder
Zaadtje verspild

Puree

Typical! Ga ik puree-uit-een-zakje maken voor bij de gebakken kippenlevertjes met appelmoes, denk ik: ik weet nog wel hoe dat werkt. 400cc melk koken, zakje erin legen en hopsakee!. Het duurde nog geen minuut voordat ik de pollepel niet meer rond kreeg. Als ik snel ben, denk ik, kan ik nog juist een buste van de koningin (excusez, majesteit) kneden, voordat het spul helemaal versteent. Klontje boter erbij? Helpt enigszins. Pakje nog even lezen. Oeps! 400 melk plus 300 water had het moeten zijn. Nu ja, puree toch gered. Geheime ingrediënten erbij en smikkelen maar. Claxje heeft geleerd: niet eerst 3 glazen wijn drinken en dan koken. De wijn was eigenlijk bedoeld voor bij de pruttelende levertjes en een deel kwam daar ook bij terecht: smakelijk!
Een heer leest nou eenmaal geen gebruiksaanwijzingen. Iets werkt of het werkt niet. Daar heeft hij geen uitleg bij nodig. Als een apparaat het niet doet, ligt het aan het ding zelf. Steeds woester en woester wordt de heer. Tangen en klemmen en hamers (die sowieso niet nodig waren) vliegen door de lucht, nieuwe woorden worden aan de van Dale toegevoegd en vlak voordat het vermaledijde apparaat uit het raam (4hoog) dreigt te verdwijnen, komt de vrouw - die ondertussen de gebruiksaanwijzing heeft gelezen - binnen en piept onschuldig: "Heb je dit geprobeerd, heer?" Eerst probeert heer zijn gezicht nog wat te redden door nóg kwaaier te worden, maar er is geen ontkomen aan: vrouw heeft gelijk. Nou ja, gebruiksaanwijzing heeft gelijk, want heer geeft zijn ongelijk niet zó maar toe aan vrouw.

Ja zeg... moet ik nu zomaar in het luchtledige iets tikken, zonder dat ik weet waar het terecht komt...? Misschien wel op een pagina van lichte zeden, cq fijne vleeswaren, van de vrouwvriendelijke pooier.

Eerst maar eens op publiceren drukken en kijken wat er gebeurt.

Martenitsa

Aan al onze bulgaarse vrienden m/v:

Честита Баба Марта!

Laat nu de lente maar komen

Keuze

Wat is er toch zo fascinerend aan glijdende auto's? Dat de autorijdende mens op zijn nummer wordt gezet? Even wordt herinnerd aan de wetten der natuur? Laten zien wie echt de baas is? Die - voor de neutrale toeschouwer - genoeglijke glijpartijen leveren niet meer schade op dan gebutste auto's en bekraste ego's. Dat maakt het leedvermakelijke schuldgevoel dragelijk. Bijna alle bestuurders stampen op hun rem en zijn daarmee kansloos om zich onbeschadigd uit de situatie te redden.
Ze hadden het wiel nooit moeten uitvinden. 1.200.000 verkeersdoden per jaar en vele malen meer slachtoffers, die een ongeluk meer of minder beschadigd overleven.
Stel: we hebben nog maar één gevangeniscel over, wie zouden we dan moeten opsluiten: de Willie Wortel, die het buskruit heeft uitgevonden of die van het wiel? Welk van de twee uitvindingen is het grootste massavernietigingswapen?
Nu ja, in werkelijkheid hebben we zó veel cellen over, dat we ze verhuren aan de Belgen. Lief volk, wij, maar onze zuiderburen... Begin er niet over.

Natje

"Water, water everywhere
Nor any drop to drink"
(The rime of the ancient mariner, Coleridge)

Als je nu naar buiten kijkt, zou je het niet zeggen, maar het water raakt op.
Raar eigenlijk. We douchen met drinkwater, we doen de was met drinkwater, we spoelen onze toiletten met drinkwater, we sproeien onze gazons met drinkwater en fantaseer maar verder. Het enige, wat we nauwelijks doen met drinkwater is: drinken. Daarvoor vervuilen we het eerst met theebladeren, koffiemaalsel of zoetigheid. Of we láten het doen en kopen het in de Plus. Als we tenminste een keuze kunnen maken uit die onafzienbare schappen frisdrank. De ene nog suikervrijer dan de ander, met of zonder gas of met weinig gas, mild of light of geen suiker toegevoegd of zero.
"Maar Clax, mogen we dan helemaal niks meer drinken van jou?" Maar u mag alles van mij! Alleen moet een mens af & toe piekeren en somberen en tobben over de tobbe. Geen hele ketel water koken, als je slechts één koppie thee maakt. Samen douchen. (Behalve Clax, die moet weer alleen. Zouden ze in mijn toekomstige aanleunwoning een jonge aanleunverpleegster hebben, die mij onder de douche helpt? Of mij helpt onder de douche, eigenlijk). Water opvangen voor je plantjes en andere levende have.
Het is allemaal te gemakkelijk en te goedkoop. Kraan open en voor een paar centen krijg je water zoveel als je hebben kan. Bah, te lauw! Even laten lopen. Brrrr, wat koud. Eerst lekker doorstromen. Als je nou een halve dag naar de pomp moest lopen en een halve dag terug, krijgt water een heel andere betekenis. Water is een wonder.
Sommigen zeggen, dat we oorlog krijgen om water. Ik heb te weinig en jij hebt te veel. Ik kom het wel even halen met mijn tankjes en mijn slimme bommen. Of neen: ik dam mijn rivier af, heb ik meteen 'duurzame' stroom. Ga eerst je lopende oorlogen maar eens af maken, zou ik zeggen.

A! Het klaart op. Ik ga een bakkie doen.

Gevoel

"Wat ging er door je heen?" vraagt de verslaggever m/v. "Gevoelens, meneer." Of: "Een japans keukenmes, mevrouw".
"U hebt de Postcodeloterij gewonnen!" "Moet ik nu huilen of later pas?" "Als u nou eerst uw onderlip laat trillen, kan Arie alvast beginnen met inzoemen."
Vermoeiend, gevoelens. Je zou ze eigenlijk moeten kunnen uitschakelen. Aardbeving: arme mensen piekerpieker. Benen eraf met een zakmes (of erger, het woord zegt het al), ogottegot. Extremisten willen paus vermoorden, dearodear. Meisjes ladderzat, moppiestoch. Discovery gelanceerd, wowwow. Het is nog een hele toer om het juiste gevoel bij de juiste belevenis te vinden. En als je je vergist, zijn de poppen naar het dansen.
"178 doden gevallen" "Hoeraaaaa!...toch?"
Zelfs in je dromen voel je maar door. Ruzies, achtervolgingen, haat en liefde, ze houden gewoon aan. Een mens wordt er soms doodvermoeid en gedesoriënteerd uit wakker. En dan heb ik het niet eens over nachtmerries.
Neen, ik denk erover mijn emoties te laten vervangen door emoticons. Kan ik zelf onbewogen verder leven.
Lammetje geboren, :-)
Hé, André van Duin ¦-))
Het is maar een grapje ;-)
Ik heb gewonnen, nanananana ;-Ƿ
Zitten we hier gezellig, hè? ѠѠ
Ik ben naar de tandarts geweest ╞

Pluimvee

Er is een ei ontploft in mijn keuken. Ik had de kookwekker wel gehoord, maar desomtrent geen actie ondernomen. Pas toen er een verbrande pan-geur mijn neus bereikte, besefte ik "Ei!". Ik snelde naar de keuken. Gas af, embryootje was nog helemaal intact. Toen ik het panneke bewoog, was dat meer dan het ei geestelijk kon verwerken. Het spatte uiteen met een knal, die ik van te voren niet zou hebben durven voorspellen. Gelukkig had ik mijn bril op. Ik lees nog zonder bril ('Goh, opa!') dus alle kans, dat ik blootsoogs door het huis loop. Kort en goed: mijn keuken is nu wit en geel met lichtbruine accenten van de schil.
Het is de wraak van het pluimvee, zo'n incident. Eieren eten is vanuit het oogpunt van de kip toch een soort kannibalisme. Eerst martelen we haar bloedjes door ze te koken en dan verorberen we ze met smaak, puur of in een salade. Soms pocheren we de kleine. Dat kan haar moeder best eens te veel worden.
Word ik nu vegetariër? Driewerf nee! Ik mag graag een lapje kalf nuttigen of een stuk rund laten sudderen. Hert, knijn, struisvogel, onbeperkt kalkoen, rauwe haring, elandepaté met bosbessenjam, ik lust er wel pap van. Wel heb ik het liefst, dat het niet herkenbaar op mijn bord komt. Hele forel of kreeft of zo: nee. "Ober, wilt u de chef vragen het even voor me te prakken?".

Lijst

agadir antofagasta ermenonville 3945 skopje haïti tenerife bam krakatau st.pierre st.helens eschede enschede titanic losalfaques muiden 6.000.000 tsjernobyl anchorage wtc kobe st.francisco pompeji 299 harmelen kruithuis aberfan lissabon toengoeska faro dunblane columbine hindenburg 2eKerstdag2004 palomares lijmfabriek

Dodood

Wordt er in India een uitgestorven diersoort teruggevonden, is het geen knuffelbaar beest of een mammoet of zo, maar een fluorizerende Chalazodes Bubble-nestkikker. 'Stamp er toch op' denk ik dan, want ik ben in een vuil humeur. Wat een verspilling van tijd en energie. En dan weet je nog niet eens zeker, dat je alles gezien hebt. De verloren gewaande harlekijnpad is ook weer gespot. Blijf thuis, mensen! Dalijk gaan ze me vertellen, dat ze de dodo hebben zien lopen in een afgelegen en nauwelijks bereikbaar dal op Madagascar, waarvan ze de coördinaten geheim houden. Alleen met zorg uitgekozen ontdekkingswetenschappers mogen ze zien. Wat heeft zo'n dier dan voor zin? Ga toch iets nuttigs doen! Een ten onrechte niet-bedreigde diersoort uitroeien. Het przewalskipaard bijvoorbeeld, dat alleen bestaat om het Nationaal Dictee te verkopen.
Zou je dat ergens kunnen aanvragen? Is er een Vereniging tot het Bedreigen van Diersoorten? We hebben al eens een groot succes geboekt. Inderdaad: de Dynosauriërs. Ze geven wel een meteoriet de schuld of een schimmelinfectie, maar in werkelijkheid waren het de leden van de Partij voor tegen de Dieren, met hun fanatieke afdeling het Dinoverdelgingsfront. Helaas hebben ze daarbij de krokodil over het hoofd gezien, dat Rupsje Nooit Genoeg gnoe's.
Er zijn meer beesten uitgestorven dan dat er nog bestaan, dat is in elk geval een hele troost. Alleen die insecten! Als ik elke dag één insect verstamp, dan heb ik er tot op heden nog maar pakweg 23.000 gedood. Dat schiet toch niet op? Nee, ik moet hard aan het werk om de evolutie te bevorderen. 'Survival of the fittest'. Benieuwd wie er uiteindelijk wint.

Weet je?

De mensen zeggen wel eens: "Hoe komt het, dat je zoveel weet, Clax?" Dat is een misverstand. Ik weet nergens iets van en kan dus over alles meepraten. 'A little knowledge is a dangerous thing' zegt de Engelsman. Zo is het ook. En alles weten, wat er te weten is, dat gaat ook niet. Er is te veel en door de Wetenschap komen we er achter, dat we steeds meer niet weten. Astronomen zeggen nu te weten hoe groot en hoe oud (maar dat is eigenlijk hetzelfde) het universum is. Maar dan hebben ze het alleen over dit ene heelal. Hoe zit het met die andere heelallen? Het pluriversum, zeg maar. Misschien is er wel een heelal voor ieder. Een hallal heelal wellicht of een koshere kosmos. Een humanistisch huniversum.
Nee, we zijn nog niet van de wetenschap af. Wetenschap betekent, dat er op ieder antwoord een vraag volgt. Ze is dus per definitie oneindig, dat dan weer wel. Don Rumsfeld zei het prachtig, hoewel hij ervoor geridiculificeerd werd: "Reports that say that something hasn't happened are always interesting to me, because as we know, there are known knowns; there are things we know we know. We also know there are known unknowns; that is to say we know there are some things we do not know. But there are also unknown unknowns -- the ones we don't know we don't know." En hij begon een oorlog. Waar wetenschap allemaal niet toe leiden kan...

Bollenboze

De mensen vragen wel eens: "Ome Clax, wat moet ik doen als iets of iemand in het duister van de nacht mijn bollen uit de tuin graaft?" Nou heb ik helemaal geen tuin en bollen heb ik sinds de hongerwinter niet meer in handen gehad, maar toch, door ouderdom wijs en grijs geworden, ken ik meerdere oplossingen.
De ongelukkige tuinier moet eerst vaststellen waar de dreiging vandaan komt. Vanuit de lucht, van onder de aarde of daartussenin. Is het een beest van boven, dan spant men een stevig kippengaas boven de bollen, eventueel aangesloten aan het lichtnet, zodat er 's-morgens aan het ontbijt een smakelijke barbecue genoten kan worden. Vergeet niet bijtijds de stroom uit te schakelen, best vóórdat de kinderen gaan buitenspelen, anders zou de grill wel eens meer vlees kunnen opleveren dan men met een - nu immers gereduceerd - gezin gerieflijk kan verwerken.
Komt het ongemak van onder de grond (mol, monster of metro), dan koopt men in het geval van de eerste twee een diepgraver, zoals de vos of de teckel, in elk geval een carnivoor. Honger het dier overdag uit, zodat het met ferme trek de nacht in gaat. Laat de dierenhandelaar u geen herbivoor in de maag splitsen. Dan hebt u kans in een virtuoze cirkel te geraken, omdat het schepsel zich de bollekes laat smaken, maar daarna zelf als voedsel gaat dienen voor ongewenst gedierte.
Is het de metro, klaag dan bij de gemeente.
"Maar wat moet ik doen als het een oppervlaktedier blijkt te zijn, zoals mens of ree, ome Clax? Mag in dan mijn jachtgeweer pakken?" U mag het wel pakken, maar niet gebruiken, anders geraakt u in de gevangenis en heeft de hele tuin geen zin. Neen, als het een mens is, probeer hem m/v dan uit te nodigen op de thee en leg uit, dat u de boel, i.c. de bollen, bij elkaar wilt houden. Verwijs de ongelukkige vervolgens naar de voedselbank.
Is het een ree, roep dan vertederd uit volle borst aaaaah! en gun haar uwe bollen. Een redelijke ree zal u dankbaar zijn en tot aan de volgende winter tevreden overleven om dan door Staatsbosbeheer te worden uitgehongerd.
Volgende keer nieuwe oplossingen, zoals de riek, de HEMA-theedoek met azijn en de clusterbom.

Formats

De drie tenoren
De drie bassen
De drie Bassies
De drie triangels
De drie castagnetten (met één extra natuurlijk, anders hoor je de derde niet)
De drie tweede violen
De drie dirigenten (zonder orkest)
De drie luisteraars
De drie eenheden

Exact

Dat zeg ik nou wel, van die vulkaan, maar het gaat daar eigenlijk om geologie, een exacte tak van de aardwetenschappen. Ik ben een oer-alpha. Niks met echte wetenschappen dus. Scheikunde, wiskunde, natuurkunde, het zijn bepaald geen talenten van me. Op het gymnasium viel mij pas op het eindexamen de eerste voldoende voor wiskunde te beurt. Ik zag er vooral de zin niet van. De stelling van Pythagoras, ja, en...? Voor scheikunde kreeg ik bij de overgang naar klas 5 en 6 gymnasium-alpha nog een herexamen te verwerken - prettige vakantie - hoewel ik in de volgende twee klassen geen scheikunde meer zou hoeven lijden. Pesterijtje? Als je dit watertje bij dat watertje gooit, worden ze samen blauw. Nee toch? Ja, zeg! Maar als ik dat wil, ga ik wel op goochelen.
Van natuurkunde vond ik alleen 'licht' wel aardig. Dat alle kleuren bij elkaar wit opleveren. Gaaf! Voor biologie had ik geen enkele belangstelling. Ja, voor de praktijk, maar dat is een heel ander verhaal en niet geschikt voor jeugdige lezers.
Tot uw geruststelling: tegenwoordig zal ik geen tillevisiedocumentaire over preciesiewetenschappen overslaan, al begrijp ik er nog steeds niet veel van. De dingen, die je niet begrijpt, zijn het leukst. We kunnen die belangstelling onbedaarlijk bevredigen bij de BBC. Chemie, wiskunde, astronomie: ze hebben er prachtige docu's over uitgezonden. The History of Statistics bijvoorbeeld, gepresenteerd door de zweedse professor Hans Rosling , boeiend van de eerste tot de laatste seconde en onbedaarlijk humoristisch.
Kijk, als ik zó'n leraar had gehad, dan was ik nu een - min of meer - exacte wetenschapper. Prof. dr. ir. Alingh, in plaats van gewoon Clax.

Leur

De vulkaan Sakurajima is al een paar weken behoorlijk actief, maar de laatste twee dagen is hij echt flink van streek. Donder en bliksem. Spectaculaire beelden, dat wel. Al mijn aardhobbies worden bevredigd: geografie, geologie, vulkanologie en desastrologie, alles staat op scherp. Ik vraag me wel eens af, waar die belangstelling voor aardrijkskunde toch vandaan komt.
Aan de leraar kan het niet gelegen hebben: van Leur. De naam alleen al brengt me de rillingen over de rug. De schrik van mij en veel van mijn klasgenoten aan het Sint Stanislas College. Hij pestte, sloeg, vernederde dat het een aard had. In mijn geval maakte hij zich sarcastisch vrolijk over mijn kleurenblindheid. Van de eerste tot en met de derde gymnasium heeft hij mijn schooltijd geteisterd. Als ik aan hem denk, krijg ik onbedwingbare martelfantasieën, waarbij een verweerde staalborstel en een botgeroest mes geen geringe rol spelen.
Nee, het is eerder het tijdschrift National Geographic, dat mijn belangstelling voor aardrijkskunde zó heeft gevoed, dat ik na het Gymnasium in 1967 Sociale Geografie ging studeren aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Niet dat dat een succes werd, maar dat is een gans ander verhaal. Het is de enige studie, waarvan ik het jammer vind, dat ik hem niet afgemaakt heb. Dan had ik nu zelf op Sakura-san gezeten.

Leesje?

"De Paardenfluisteraar."
"Wat zeg je?"
"De paardenfluisteraar."
"Wat?"
"De PAARDENFLUISTERAAR!!!"

Huisvlijt

Nou noemde ik in mijn stukje USSR/CCCP een middeltje tegen slapeloosheid - vraagstukken oplossen - maar vroeger, toen alles beter was, hadden we er nog een: huisconcerten. Als ik tegenwoordig een kamermuziekstukje hoor, denk ik onmiddellijk terug aan de muziekavonden, die in onze ouderlijke woning gegeven werden. Een wisselende bezetting van ooms en tantes en andere leden uit de muzikale kennissenkring vulden het huis van kelder tot zolder met hemelse klanken. Dat vermoed ik tenminste, want zelf ben ik pas veel later muziek in kleine bezetting gaan waarderen. Tegenwoordig kan mij een laat kwartet van Beethoven of een trio van Schubert me tot vochtige ogen beroeren (als het niet te beroerd wordt uitgevoerd). Destijds meende ik verdacht vaak het chinese volkslied te horen, maar die indruk kan veroorzaakt zijn door de uiteenlopende kwaliteit van de uitvoerenden. En door mijn toenmalig gebrek aan kennis van het klassieke repertoire.
Ondertussen lag ik twee verdiepingen hoger in mijn bed te genieten van de geluiden van instrumenten en mensen, die uit de 'salon' opstegen. Ik viel met die soundtrack al snel in een vredige slaap. Ook werd er bijtijds nog naar hartelust gerookt en die opstijgende damp droeg wellicht bij aan mijn geleidelijke verdoving. Het is niet onwaarschijnlijk, dat ik in die tijd het rampzalige idee kreeg, zelf ook muziek te gaan maken. Van die vergeefse pogingen heb terzijde ik al eens melding gemaakt. Een marteling voor leraar en leerling.
Gelukkig maakten andere gezinsleden genoeg muziek voor ons allemaal en ons moeke (bless her) is bij wijze van spreken al vioolspelend gestorven.

Stormvrouwtje

Het krantevrouwtje van de overkant maakt zich (en haar kinderen) op om de zondagsbode te bezorgen. Met deze wind hoeft ze haar waren maar in de lucht te gooien en bij de meeste brievenbussen waait de krant als vanzelf naar binnen Misschien houdt het nooit meer op, dat gewoei.
Storm doet me altijd terugdenken aan de blooper van weermanneke Michael Fish in 1987. Een dame belde ongerust naar de BBC-studio. Ze had gehoord, dat er een orkaan aankwam. Fish stelde haar live gerust en sprak de beroemde zin uit 'Don't worry. There isn't'. Die nacht raasde de zwaarste storm in bijna 300 jaar over de britse eilanden. Sevenoaks werd One-oak en er vielen 18 doden. Een uitspraak, die de weerspreker tot op de dag van vandaag achtervolgt. Des te meer, doordat hij zich verdedigde met het excuus, dat hij had gesproken over Florida.
Een dergelijke storm zou overigens maar één keer in de pakweg 300 jaar voorkomen. Drie jaar later was er weer zo een, waarbij René van 'Allo 'Allo een balk tegen - bijna ín - zijn voorhoofd kreeg. Hij hield daar het grote litteken aan over, dat in de laatste serie te zien was. Tot zo ver de stormwaarschuwing van hedenmorgen.
Dan volgen nu de waterstanden. Over naar Andel.

N.B. Wat ik mijn lezers nog zeggen wilde: U beseft toch, dat de blauwe woorden in al mijn stukskes aanklikbaar zijn? Links, ze zijn een wonder.
Net als Groen Links trouwens, of Legergroen Links, zoals ze sinds kort heten.

In gesprek

Ik heb nog een ouderwetse gsm-telefoon, waar je mee kan telefoneren en niet veel anders. Een mobieltje dus, maar ik heb een gruwhekel aan dat woord. Niet, dat ik zo'n eigentijdse androïde multifunctionele communicatiecontraptie zou versmaden, maar ik heb er geen nut voor. Ik ben altijd thuis of op weg er heen en ik heb daar een degelijk pc-apparaat staan, waarmee ik naar hartenlust kan spelen. Alleen kan ik daar weer niet mee opbellen. Er is altijd wel wát te klagen en zo moet het ook zijn.
Moge ik mijn computertje nog steeds bedienen in staat van verbazing over wat er allemaal mee kan, de moderne (en morgen alweer verouderde) telefoontjes laten me verward en verweesd achter. Ze maken muziek, wijzen je de weg, vertellen je of de bus er al aankomt (komt zo) en dat er binnen 13 stappen een indonesich restaurant is met drie sterren en nog een tafeltje voor twee beschikbaar en ze betalen na het genotene de rekening. Kompas, hoogtemeter, filemelding, zakmes en koortsthermometer.
Ja, je kan er ook mee bellen of gebeld worden. Iedere telefonant heeft zijn eigen inkomende belgeluid-met-stemmingsmeter (is het een boos bericht?)
Zou mij het geld op de rug groeien - kwotnon - ik zou al die apparaten aanschaffen: eiPhone, -pad, -pod of -put, ik lust er wel -pap van. Maar pap is goedkoper.

Taal

Ik kreeg laatst een e-mail, waarin de zender me begroette met "konnichi wa" en nog wat andere pertinente termen (hoop ik) uit het Japans. Hebt u het: toon het, zeg ik altijd.
Het is zo aardig, als een reiziger wat woordjes uit het te bezoeken land heeft geleerd. In mijn winkeltje kwam het regelmatig voor, dat een klant van nabije of verre buitenlandse afkomst de zaak verliet met een trots 'totsiens'. Altijd toonde ik dan mijn blije bewondering voor de inspanning, die de bezoeker zich had getroost. Andersom probeerde ik vaak een paar buitenlandse woordjes uit op een gewillige toehoorder (test kees). Italiaans, Spaans, Duits, Engels, zelfs wat Grieks en Japans, het chinese 'Ni Hao' uit de Teleac-cursus, ik draaide mijn hand er niet voor om.
Soms had mijn gastvrije, maar niet altijd uitgebreide taalkennis een pijnlijke bijwerking: Begroette ik een japans gezelschap - een Japanner alleen is een zeldzaam verschijnsel - met een 'Konnichi wa', kreeg ik als antwoord een stortvloed van geluid, waaruit mij niet geheel duidelijk was, of ze een bepaald boek zochten, of dat ze mij de schuld gaven van tenminste één van de atoombommen, die Japan getroffen hebben. Toen ze uiteindelijk enthousiast buigend de winkel verlieten, begreep ik dat mijn pogingen gewaardeerd werden.
Ook spaanse en italiaanse gasten leidden uit slechts één mediterraans woord graag af, dat ik de betreffende taal tot in de finesses beheerste. Ach, meestal kwam ik er wel uit met een zelfgebrouwen mengsel van alle romaanse talen. Spaanstalige van de zuidamerikaanse variëteit leken je vooral kwalijk te nemen, dat je hun taal niet sprak.
Sayonara!

Vies

Vies is lekker. Knoflook bijvoorbeeld. Lekker voor jezelf, smerig voor je omgeving. Knoflook is gezond, zeggen ze. Bestrijdt hoge bloeddruk, doodt bacteriën. Opent de poriën, zeg ik op eigen gezag. De stank komt niet alleen met de adem naar buiten, maar ook rechtstreeks door de huid. Als je op sollicitatiegesprek gaat, kan je de knoflooksoep beter uitstellen, tenzij je opgaat voor een vacature bij een franse groenteboer.
Haring, ook zoiets. En dan hoeft het niet eens een bedorven exemplaar te zijn. Ga je shoppen: eerst de boodschappen doen en dan de haring snoepen. Doe je het andersom, dan schaadt het je reputatie in alle bezochte winkels. Hier spreekt een deskundige, die jarenlang achter de toonbank heeft gestaan op een paar passen van een haringkraam. Trouwens, wat haring betreft: neem de jaarlijkse Grote Haringtest met een ferme korrel zout. Vertrouw liever op eigen waarneming. Een aantal jaren gelee dacht ik er wijs aan te doen een omweggetje te fietsen om wat haringen te scoren bij nummer 5 van de test. Kwam ik me daar toch thuis met een smerige smeerbare troep met de consistentie van voorgekauwde erwtensoep! Vaut le voyage. Ja, naar de toiletpot.
Limburgse stinkkaas - Rommedoe - is ook zo'n smerige lekkernij, die niet ieders culinaire passie opwekt. Roggebrood met appelstroop erop, dat schijnt te werken en (we zijn tenslotte in Limburg) echt bier erbij, durf ik te voorspellen.
Tot zo ver de heerlijke gore gewoonten van onze eigen landgenoten. Voor griezelgoor uit verre landen verwijs ik u naar National Geographic. Slechts een hint: bedorven vogels, weken gerot in zeehondenhuid, een lekkernij bij diepvriesvolkeren.
Volgende keer spreekt ome Clax over heerlijk vieze gewoonten.

Nachtritten

Dat naderende Motorrrrraria brengt allerlei herinneringen te boven.
Ik heb één keer op een (soort) motorfiets gereden. Een scooter eigenlijk, een Heinkel, rechtstreeks afstammend van de bommenwerper, die ons Rotterdam zoveel pijn heeft gedaan. Spuug! Het ging tijdens dat ritje ook niet helemaal goed. Nu ja, ik was pas 13 jaar en nix gewend dan mijn fiets.

Het ding liep me uit de hand. Ik kreeg het nog wel tot stilstand, maar toen viel ik om. Geen schade aan voertuig of bestuurder, kon de eigenaar tot zijn opluchting constateren. (foto F. Schotte)
Vanaf mijn 16e jaar heb ik op brommertjes gereden. Solex van moeders, Mobylette van zussen en Batavus. Alleen die laatste was mijn eigendom. Tot mijn verdriet nooit op een Puch (720 echte guldens). In puberale en adolescente handen waren die brommers trouwens levensgevaarlijk. De Solex met zijn hoogliggende zwaartepunt en de Mobylette die na liefdevolle behandeling bloedsnel reed, maar nauwelijks remde. De Batavus had ik opgeleukt met ultralange versierde rem- en schakelkabels. Gelukkig ben ik er nooit mee achter een tegenligger blijven hangen. Alles natuurlijk zonder helm.
Nee, dán in mijn dromen! Ik rijd al jaren op mijn oude BMW door dromenland. Ik ga als een gepoetste speer en neem elke hindernis - sneeuw, regen, modder - als een volleerd motoracrobaat. Een jaar geleden kocht ik (in mijn droom)een splinternieuwe, flitsende, eigentijdse sneljapanner. Merkwaardig genoeg rijd ik sindsdien tijdens mijn opwindende nachten altijd op die nieuwe, hoewel de BMW dan nog wel in de garage staat.
Dromen zijn onverklaarbaar.

Daily routine

Op veler verzoek ("Wat doe je de hele dag, Clax?") beschrijf ik hier mijn dagelijkse route op de digitale snelweg.
Zodra ik wakker ben subsidiair thuiskom van ongetwijfeld nuttige bezigheden, steek ik mijn computer aan. Het opstarten duurt zó lang, dat een mens rustig ontbijt kan bereiden en de verzamelde werken van Gerard Reve kan lezen. Mijn eerste bezoek is aan mijn mailboxen. Vervolgens waag ik mij op het Web. Eerst de aardbevingen contrôleren. Dan achtereenvolgens naar CNN, Nu, BBCNews, Dnews.de en District8 voor de lokale plietsieberichten. Heb ik dan de wil om te leven nog niet verloren, dan ga ik naar mijn vrijwilligerswerkje. (Mocht ik wel genoeg heb van het leven, hang ik me op, of ga naar Iran om het te láten doen)
Bij de lunch werk ik hetzelfde programma af, maar breng buitendien nog een bezoek aan Airliners.net voor de broodnodige luchtvaartporno. Daarna LiveLeak (een soort YouTube Heavy) om mijn desastrologische kennis bij te spijkeren. Uiteindelijk doe ik om te recupereren nog een sudokoetje en wat Tetris. Dat gepuuzel zou goed zijn voor je hersens. Volgens mij leer je alleen maar beter puuzelen.
Tot slot het beantwoorden van de binnengekomen elektropost.

"Vind je dat niet saai worden, Clax, iedere dag hetzelfde?"
Neen, jongen (m/v). Hoewel oorsprong en doel van het universum de chaos is, blijft mijn persoonlijke streven de orde en het vast laten roesten der gewoonten.

"Clax, je noemt helemaal geen sites van lichte zeden."
Vraag dat maar aan je moeder.

Later iets over mijn buitenwebse activiteiten. Tipje van de sluier: ik heb geen gerania)

Motorrrrraria

EXCLUSIEF! VOORPUBLICATIE UIT MOTORRRRRARIA
Met vriendelijke toestemming van de uitgever.

Engelse motoren zweten altijd

[Fragment uit Motorrraria speciaal voor Rob Baars. Uit een Drents interview met Albert Bos door bluesmuzikant Erik Harteveld ]

Ik stond met mijn vader op het land als kleine jongen. Dat was met de TT. We hoorden Agostini d'r bovenuit op de MV Agusta. Die reed toen nog de 350 en de 500. Dat geluid hoorde je d'r bovenuit. Ja, wat voor geluid is dat. Het is een donker geluid. Het komt ergens van binnen. Je kunt het verder niet omschrijven. Het is donker en diep. Sommigen worden d'r geil van, opgewonden. Staan ze met de benen wijd te luisteren. Ik heb d'r ook wel cd's van of ik luister naar motoren op internet. Dan zet ik het spul op tien.

Ik heb de MV Agusta helemaal nagebouwd. Hij is helemaal origineel. Behalve de koplamp. Anders mag je d'r niet mee op de weg. Ik heb d'r ook een kenteken bij. Hij is nou van Iris, mijn dochter. Die kan d'r later op rijden als ze achttien is. Ze is nou bijna zestien.

Ik heb een kameraad. Hij is zeventig en stapt nog zo op de motor. Die zit in de Nortons. Hij heeft als kind Nortons gehoord met de TT. Dan krijg je dat. Hij maakt alles zelf en hij heeft ook een draaibank. Hij woont in Beilen. Hij zegt tegen mij van: Met een Ducati kom je d'r bij mij niet in, dan hoef ik je nooit meer te zien. Dus ik leende een keer een Ducati en reed met Iris, mijn dochter, naar hem toe in Beilen. En hij dacht dat ik die gekocht had. Hij zegt van: Met een Ducati kom je d'r bij mij niet in.

Motoren

Bij mijn favoriete uitgever AFdH , tevens uitgever van A.L. Snijders en van nog veel meer fraais, wordt het prachtboek Motorrrrrraria aangekondigd. Literaire, persoonlijke, bijna poëtische verhalen over de mens en zijn (m/v) motorfiets. Ik keek er al sinds de aankondiging begerig naar uit.
Ik heb helemaal geen motor. Ik heb zelfs geen motorrijbewijs, maar dat komt doordat ik mijn midlife-crisis heb verzaakt. (De midlife-crisis is dát gedeelte van het leven, dat valt tussen de geboorte en de dood). Zonder te begrijpen waarom, begon ik ineens allerlei motortijdschriften te kopen. Over oude en nieuwe 'fietsen' en over mooie toerritten. 'Alle motoren 2001' lag altijd bij de hand. Ik vulde voor de grap zelfs een online-proeftheorie-examen in. Ware het echt geweest, dan was ik comfortabel geslaagd. Nu alleen nog praktijk doen. Toen begon het gedraal en gedraai, getalm en geteem. 'Geen tijd, geen geld, volgende week dan maar of na de vakantie' Trouwens: welke moet ik kiezen? Ducati Monster? BMW 1200? Zo,n ouwe BMW R80? Toer-, cruise-, naked bike?
Die midlife, compleet gemist. Je zou een berichtje moeten krijgen. Van de gemeente of zo. Komt de burgemeester langs: "Meneer Alingh, het wordt de hoogste tijd." Net als van je pensioen: vanaf je 59ste jaar worden de Fondsen zenuwachtig. "Wilt u eerder stoppen?" De overheid mengt zich in het gesprek: "Wilt u langer doorwerken?" Neen, ik wil een berichtje, dat de penopauze aankondigt.

Muziek

Zou de mooiste muziek al geschreven zijn? Laatst scoorde ik een 2e Mahler op de tillevisie en nog een fraaie ook, met Claudio Abbado als dirigent. Als die 2e symfonie 'Uhrlicht' wordt aangekondigd op radio of tv, zal ik hem niet overslaan. "Verveelt dat niet, Clax?" Neen, nooit. Je hoort in elke noot de hele symfonie. De pauken lijken wel als melodieus instrument te worden gebruikt. En dan dat koor! Hoe zacht kan je zingen met zijn honderden? "Aufersteh'n...". En hoe luid? "Bereite dich zu leben!" Je krijgt er bijna zin in.
Nog zoiets: Le Sacre du Printemps van Strawinsky. Wreed! Zal ik ook nooit overslaan. Met of zonder oorspronkelijk of modern ballet. Ik lees, ondanks een jaar of 5 cello- respectievelijk pianoles, geen muziek, kan alleen aan de noten zien of het omhoog gaat of omlaag, maar die bladmuziek zou ik wel eens willen zien.
De vraag blijft: hoe mooi is deze muziek? Kan het nog mooier? (Is 'mooi' het mooiste woord?) De Mattheus van Bach? Songs in the Key of life van Stevie Wonder? Het Smurfenlied van Vader Abraham? Pardon, geintje.
Als ze al geschreven is, die mooiste muziek, hoop ik dat we het nooit te weten komen.

Edeldier

Paard
Paarden normaal?
Paarden voor de zwijnen gooien
Paardemedisch
Je moet een gegeven paard niet voor zijn bek slaan
Anderhalf paard en een paardekop
Over het paard getild paard
Paardenmilitaire axi
Paardkeerautomaat
Paardenchute
Paardendijsvogel
Paarddansen
Paardellel en pipidum
Paardenplu
Paarddansen
Paardoes

USSR (CCCP)

Sinds de Sovjet-Unie uiteen gevallen is, slaap ik slecht. Dat komt zo: als ik vroeger te lang wakker lag, gaf ik mezelf altijd kwisvragen op te lossen. 'Noem alle landen van Afrika met hunne hoofdsteden' bijvoorbeeld of 'neurie alle volksliederen, die je kent' (ik zing zó slecht, dat ik dan nog liever slaap) of als je aan het strand staat en je drukt op 'pauze', hoeveel golven zie je dan? Een van de puzzeltjes was 'Noem alle landen van Azië', maar sinds al die -stannen erbij zijn gekomen, lukt dat bij lange na niet meer. Dan wind ik me daar dermate over op, dat ik helemaal niet meer slaap.
Neem dan een slaappil, zou je zeggen. Ik heb in mijn leven wel eens een slaappil of 3 genomen (niet tegelijk) ja. Wat een verademing! Drie volslaapse nachten. Maar ik wil eigenlijk geen pil. Een mens slikt al genoeg: een waar je geen hoge bloeddruk van krijgt, een waar je niet bang van wordt en een waar je van uitdroogt. Dat laatste is geloof ik maar een bijwerking, maar ik weet niet meer waar hij oorspronkelijk voor of tegen was.
Nog een bezwaar tegen slaapmiddelen is, dat ze je droomleven aantasten en 's nachts maak je dingen mee, die je overdag niet eens zou kunnen beleven. Geen pillen dus, maar lijden.

Voghelen

De mus is de meest voorkomende vogel, zeggen ze. Niet hier op mijn pleintje. Ik herinner me dit jaar slechts één keer een mus gezien te hebben. Nee, hier is het de kauw. Mit Vorsprung. Dan kraaien, duiven, meeuwen, merels, koolmezen, eenden en eksters, ongeveer in die volgorde. Af & toe parkieten en een specht. Ik heb hier ook wel eens een scholekster gespot. Vraag niet, wat die hier komt doen. Vissen hebben we hier niet, want geen water. In de lucht hangt hier meer dan eens een buizerd (hangvogel) en in dit seizoen komen grote v-vormige vluchten ganzen hoog over. Opvallend genoeg vliegen ze meestal in noordelijke richtingen, zelfs in de winter. Sinds ik hier woon - 25 jaar, dank u - heb ik slechts één keer een portugese brulkanarie mogen treffen.
Zelf houd ik geen beesten. Ze kosten handenvol geld en behoeven meer aandacht, dan ik bereid ben ze te geven. Waarom geen kat dan? Allergisch. Als ik een poes op mijn tillevisie zie, sla ik al dicht. Ik chargeer nu. Ik vind het wel prachtdieren, zowel in verschijning als in gedrag. Hartverscheurend onafhankelijk. Je hoeft ze niet te knuffelen, ze knuffelen zichzelf. Het is maar goed, dat ik ze niet verdraag.
Nee, dan mensen...

Arbeid

Vroeger had je arbeiders. Wij socialisten waren voor de arbeiders. Je moest minstens één eerlijk handmatig vak uitoefenen, zoals stratenmaker of havenwerker. Ik heb dan ook leren lassen. Altijd nuttig voor later, wist ik. Een laskap op het hoofd - stoer! - en pruttelen maar. Binnen een paar seconden zaten de oefenstukken aan elkaar vast . Tot mijn innige tevredenheid. 'Mooie bloemkool' zei de lasinstructeur. 'Dank je' antwoordde ik trots, want wij arbeiders tutoyeerden elkaar. Maar het was niet als compliment bedoeld. Het volume van mijn werkstukje was ongeveer verdubbeld en mijn las deed inderdaad denken aan een ferme stronk.
Een paar lessen later had ik toch een bruikbaar voorwerp geproduceerd. Een racegaspedaal voor mijn Eend. Nu kon ik, zonder mijn voet van het rempedaal te halen, dubbelclutchen bij het schakelen. Heel-and-toe noemen wij autocoureurs dat. Voor veilig en snel terugschakelen zonder al te veel schade aan de versnellingsbak. Nergens voor nodig, maar ik had het toch maar geïnstalleerd! Ik was zelf een Arbeider!
Tegenwoordig zijn alle productiemiddelen aan de doe-het-zelver en iedereen kan lassen zonder les. Je hoeft geen arbeider meer te zijn of zelfs maar socialist. En autocoureur was ik ook niet.

Vertaal

Voor de duidelijkheid heb ik het onderstaande stukske, 'Kleur 2', even door de Google-vertaler gehaald. Vertalen is zowel een kunst als een ambacht.

Dark blue is my favorite color, but can not. "Colour does not exist, " she said recently in a scientific program of the BBC. It was at the till vision, so it is true. (I had an uncle, Uncle Gerry, and he always said: "It's in a book and it's true. " And he had still read the Bible ...) Color starts in the brains. So here we are along. Or without. Because there with me a few cones have fallen, I'm color blind and it turns out, that color does not exist. My reality, in short, is the real one! I have an exaggerated notion of color are found. "And color vision till then?" I hear you scoff. Scam. Us a lot of money out of the bag to beat. HD? Ha no! Look out: that is HD. If you put your glasses on, at least.
From now on, my favorite color is gray. There!

Kleur 2

Donkerblauw is mijn favoriete kleur, maar dat kan helemaal niet. 'Colour doesn't exist', zeiden ze laatst in een wetenschappelijk programma van de BBC. Het was op de tillevisie, dus is het waar. (Ik had een oom, Oom Gerrit, en die zei altijd: "Het staat in een boek en dus is het waar". En hij had nog wel de Bijbel gelezen...) Kleur begint pas in de hersenen. Daar zitten we dan lekker mee. Of zonder. Omdat er bij mij een paar kegeltjes zijn omgevallen, ben ik kleurenblind en nu blijkt, dat kleur helemaal niet bestaat. Mijn werkelijkheid, kortom, is dus de echte! Ik heb kleur altijd een overschat begrip gevonden. 'En kleurentillevisie dan?' hoor ik jullie schamperen. Oplichterij. Om ons een hoop geld uit de zak te kloppen. HD? Ha nee! Kijk eens naar buiten: dát is HD. Als je je bril op zet, tenminste.
Van nu af aan is grijs mijn voorkeurkleur. Daar!

Droomreis

Tegenwoordig blijf ik het liefst voltijds thuis zitten, maar vroeger ging ik nog wel eens op reis. Na aankomst wilde ik vaak meteen weer retour. Maar ja, geen vliegmaatschappij, die daar aan meewerkt, tenzij je dubbel betaalt. Het groeit me niet op de rug, dus bleef ik maar.
Dan reis ik liever naar Dromeland. Als je wakker wordt ben je weer thuis. Vannacht was ik even op Aruba. Wat is het daar veranderd! Er ligt nu sneeuw, hoewel het er nog steeds aangenaam warm is. Er wordt een tunnel gegraven naar het strand. Lange files doordat op veel plaatsen de weg is opgebroken. Gelukkig ken ik een omweggetje. Wel goed oppassen in het donker. Ik reed (hoewel ik te voet vertrokken was) bijna tegen de pier op.
Maar goed, ik ben weer thuis.

Vruchtbaar

Als je ouder wordt, merk je, dat je ook dingen weet, die je nooit geleerd hebt. Niet alles. Fruitariër bijvoorbeeld. Ik wist niet, dat er ook een woord is voor mensen, die alleen fruit eten. Dus ook geen bonen of spinazie of asperges (mmmm!) Het kan nog heviger: alleen afgevallen fruit. Ik denk, dat je er daarmee nog niet bent. In afgevallen fruit zitten toch ook zaden, die voor leven hadden moeten zorgen. Of je moet het meteen onder dezelfde boom weer uitsch..... Nee, de beste oplossing is dat je jezelf opeet. Twee problemen in één klap opgelost: het milieu en jezelf.

Kleurarm?

Als je kleurenblind bent, maak je aardige vergissingen. Wil je bruine bonen eten, blijkt, dat je witte bonen in tomatensaus hebt gekocht. Denk je peper op je filet americain te doen, bestrooi je abusievelijk de pindakaas. Of nootmuskaat op je krentenbolleke terwijl je kaneel bedoelde. Niet eens onaardig trouwens, nootmuskaat op je krentenbrood.
Of leeuwen. Stephen Fry vertelde in QI, dat wij kleurenblinden wel goed kakikleur kunnen onderscheiden. Neem ons mee op safari en wij tonen u de leeuw. Ik kan het niet controleren. Ik heb nog nooit een leeuw gezien zonder bordje erbij: 'Leeuw'. Geef mij maar een zebra.
Ga je met je vliegtuigje op een van de grasbanen van Hilversum landen. 'Je moet díe baan hebben' zegt de instructeur behulpzaam. 'Maar waar is het vliegveld?', vraag ik bezorgd. Na een paar lessen kon je Hilversum Airport aan de vorm wel onderscheiden. Wees niet ongerust: ik heb geen vliegbrevet gehaald. Geen talent en veel te arm.

Vliegveld Hilversum EHHV (foto's Bert Kuijper)

Bij medische keuringen val ik al snel door de mand: in het kleurentestboekje ben ik na bladzijde 2 wel uitgekeken. Mooie dingen gezien, maar niets wat officiëel voor kleur doorgaat. Maar kijk ik in mijn rode fleecejack over het groene boekje naar buiten, dan zie ik met dit heerlijk weertje boomkleurige bomen en graskleurig gras. Bruin respectievelijk groen, weet je dan uit de poëzie.

Multatuli

Ik was van plan om het Volledig Werk van Multatuli achter elkaar uit te lezen. Eerst de delen 8 tot en met 25 (Brieven en documenten) en dan de eerste 7 (het literaire werk). Na het lezen van deel 17 heb ik 18 terug in de kast gezet. Ik kreeg behoorlijk genoeg van die paranoia van M. De wereld is tegen hem. Raakt hij ook nog bevriend met Mina Krüseman. Ze kunnen het uitstekend vinden, totdat zij de hoofdrol gaat spelen in Multatuli's toneelstuk 'Vorstenschool'. Dan begint het vrije gifspuiten en losse beschuldigen. Twee paranoïde karakters tegen elkaar. Gedeelde smart is dubbele smart. Een mens wordt er humeurig van.
Nee, dan de Dagboeken van Samuel Pepys, dá's pas leven. 7934 bladzijden op mijn leesmachientje (Bebook Neo). Spannend vanwege de achterliggende geschiedenis - de Pest, de grote Brand van Londen en Michiel de Ruyters' tocht naar Chatham - , boeiend vanwege de beschrijving van het londense leven en gratis vanwege het Gutenberg Project.
129 boeken staan er nu op mijn leesmachine. Verreweg de meeste gratis, maar ook een paar veel te dure betaalde boeken. Hemeltjelief, wat een prijzen voor die e-books!
Gelukkig zijn er ook nog gewone houten boeken.

Nat beest

Mijn moeder had een dolfijn als huisdier. Ze hield hem in de tuin. Af en toe mocht hij achterop de fiets mee om boodschappen te doen. Ik zei: 'Moe, dat is niet goed voor zo'n beestje, dat droogt uit. Ik pakte hem op en legde hem zachtjes in het natte gras. Vond hij heerlijk! Vochtige zeem erover en nat houden. Ik zei tegen mam: 'Je moet de tuin afgraven, heeftie een leuk vijvertje. Dat is nooit gebeurd. 'Het is geen vis', zei moe. Nee, maar wel een nat dier.

Maan

Soms staat de maan zó dicht bij de aarde, dat je hersens worden uitgerekt. Daarom zit er een schedeldak op je hoofd en is het verpakt in een vel. Wel worden je wenkbrauwen soms omhoog getrokken. Als je gezichtspieren dan te slap zijn, blijf je altijd verbaasd kijken. Meester Spong bijvoorbeeld, advocaat en vriend van de grote 17e-eeuwse dagboekschrijver Samuel Pepys.