Rampje

Jaren geleden heb ik ook eens een aardbeving meegemaakt. Ik was met vakantie op Aruba en lag nog in bed. Buiten was een wegwerker met een drilboor aan het drillen, toen er een vaag gerommel om me heen ontstond en het bed geheimzinnig begon te springen. Die arbeider heeft iets verkeerds geraakt, dacht ik eerst, maar al snel besloot ik, dat het een aardbeving was. Wat nu te doen? Onder het bed? Naar buiten? Ik maakte grootse plannen voor de nabije toekomst, maar het gebeef was al weer voorbij.

Die drilboorder moet zich een leguaan geschrokken zijn. "Wat heb ik gedaan?" zal hij zich beschaamd afgevraagd hebben. Het is natuurlijk ook mogelijk, dat hij als enige op het eiland nix gemerkt heeft van de temblor. Hij was zelf nogal aan het trillen, niet? Er moest immers een gat in de weg.
Ik zette de radio aan. Mensen belden naar de studio. De kopjes hadden gerateld, kind stond met grote ogen van de schrik in zijn box (als de kinderen daar grote ogen hebben, dan hebben ze GROTE ogen). Er zat een scheur in de keuken van het politiebureau op Noord. Grote opwinding de gehele dag. En dat bleek er een geweest te zijn van 3,4 op de schaal van Richter. Andere koek.
Twee bevinkjes heb ik hier in Nederland meegemaakt. Die waren een stuk vriendelijker dan mijn Arubaanse. Meer een zachtkens wiegen in bed. Zó mild, dat een van onze klanten het eerst niet wilde geloven. 'Ga weg' zei hij, maar dat weigerden wij. Toen herinnerde hij zich, dat hij 's-morgens zijn papegaai in de kooi had aangetroffen met uitgerukte veren. 'Dat moet wanhoop geweest zijn', schrok hij met terugwerkende kracht, 'een vermoeden van het einde der tijden.'
Inmiddels weten we, dat dat pas in 2012 is.