"Ik heb twee wereldoorlogen meegemaakt" zei oma altijd trots. "Leuke verzameling Oma", zeiden wij dan. "Wanneer krijg je er nog een?" Maar ze kreeg er geen meer. Oma was dood voordat de volgende begon. Jammer, want dat was juist zo'n mooie. Paddestoelen, jongen! Paulus de Boskabouter zou er verlegen mee geweest zijn. Als je er een kilometer of wat vanaf stond, zag je ze het beste. Groter en groter werden ze en dan kreeg je toch ineens een luchtdruk te verwerken! Gôh, je verloor bijna je haar. Zou niet eens zo erg geweest zijn, want later verdween het toch nog. Je haar.
Je moest ook niet te dichtbij gaan staan, want dan werd het veels te heet. Je huid begon te pruttelen en je ijsje was allang gesmolten geweest. Of te ver weg. Dan zag je alleen maar een klein paddestoelleke, alsof je in het bos liep. Een B O S, dat had je vroeger, waar nu de woestijn is. Met bomen, waardoor je het niet meer zag. Zinloos. Bomen stonden altijd in de weg, ergerlijk. En er liepen ook dieren in zo'n bos, gevaarlijk, man!
Na die oorlog bleven alleen de kakkerlakken nog over gelukkig. Die eten we nu volop. Heerlijk. Vroeger moesten ze álles maar eten, zei Oma altijd. Vlees (dat was van beesten gemaakt) en stukken plant. Eikels ook, maar of die nou aten of gegeten werden, dat wist ze niet meer. 'Eet eerst je bordje leeg' had Oma altijd te horen gekregen. Toen aten ze van bordjes. 'Ja zeg, zoek dat maar op in je encyclo... O nee, die bestaat niet meer'
2 opmerkingen:
Dat is een mooi verhaal. Dat jullei eikels aten, ik ga het bijna geloven. Zelf heb ik wel eesn tamme kastanjes gegeten... bestaan er ook tamme eikels? Nou ja. Ik ga meer van je lezen. Zo fijn, jouw taal.
Tot de volgende keer,
Hartelijke groeten van Tobe Krijger,
Ik heb eens wilde kastanjes gehad. Geprobeerd te temmen, maar niet gelukt. Ik had de kastanjefluisteraar moeten vragen.
Een reactie posten