Maria's kaakje

Belt er een jongeman aan, ik zeg: "Kst!", maar hij belt nog eens. Ik met mijn houten drie naar beneden, vastbesloten van hem de golfclub om de nek te knopen. Wie belt er nou aan bij iemand anders? Alleen de postbode, toch? Nou, hij was geen postbode. Ik weet dat, want ik ben er zelf een geweest. Lang geleden. Eind 70er jaren. Toen heb ik trouwens de post bezorgd in de wijk, waar ik nu woon. Toeval beheerst het leven.
Maar ik dwaal af. Juist voordat ik de jongeheer zijn lesje zou leren, groette hij beleefd: "Goede middag, mijnheer." Ik verbijsterde twee stappen achteruit. De golfstok zette ik schielijk achter de voordeur en ik antwoordde: "Goede middag, jongmens". "Neem me niet kwalijk, dat ik u lastig val" "Not at all. Wat kan ik voor u doen?" "Wij weten thuis niet meer wat we moeten eten, nu vlees verboden is door de VPRO en groenten afgeraden worden." "Vergeet niet, dat er ook een negatief reisadvies van kracht is" onderbrak ik hem goedig. "Dankuwel meneer, maar wat moeten we nu eten, mijn broertjes en zusjes en mijn arme moeder."
"Mariakaakjes" adviseerde ik. "Heel vriendelijk, meneer, u heeft mij zó geholpen" "Het is geen moeite" stelde ik hem gerust. "Fijn, dat ik iets voor u kon betekenen" Hij maakte aanstalten om te vertrekken. "Voor de afwisseling kan je er een baby'tje bij bakken, zó uit de babyboom geplukt", riep ik hem nog na. De jongen kwam terug. "Maar is dat geen vlees?" "Het is met vlees als met kunst: het is pas vlees, als je het vlees noemt." "Ik zal het aan mijn moeder vertellen" zei het jong dankbaar. "Doei!" 'Gods kleren, niet te familiair' dacht ik nog, maar ik liet het zo. Eens mens kan ook te veel opvoeden.