Taal

Ik kreeg laatst een e-mail, waarin de zender me begroette met "konnichi wa" en nog wat andere pertinente termen (hoop ik) uit het Japans. Hebt u het: toon het, zeg ik altijd.
Het is zo aardig, als een reiziger wat woordjes uit het te bezoeken land heeft geleerd. In mijn winkeltje kwam het regelmatig voor, dat een klant van nabije of verre buitenlandse afkomst de zaak verliet met een trots 'totsiens'. Altijd toonde ik dan mijn blije bewondering voor de inspanning, die de bezoeker zich had getroost. Andersom probeerde ik vaak een paar buitenlandse woordjes uit op een gewillige toehoorder (test kees). Italiaans, Spaans, Duits, Engels, zelfs wat Grieks en Japans, het chinese 'Ni Hao' uit de Teleac-cursus, ik draaide mijn hand er niet voor om.
Soms had mijn gastvrije, maar niet altijd uitgebreide taalkennis een pijnlijke bijwerking: Begroette ik een japans gezelschap - een Japanner alleen is een zeldzaam verschijnsel - met een 'Konnichi wa', kreeg ik als antwoord een stortvloed van geluid, waaruit mij niet geheel duidelijk was, of ze een bepaald boek zochten, of dat ze mij de schuld gaven van tenminste één van de atoombommen, die Japan getroffen hebben. Toen ze uiteindelijk enthousiast buigend de winkel verlieten, begreep ik dat mijn pogingen gewaardeerd werden.
Ook spaanse en italiaanse gasten leidden uit slechts één mediterraans woord graag af, dat ik de betreffende taal tot in de finesses beheerste. Ach, meestal kwam ik er wel uit met een zelfgebrouwen mengsel van alle romaanse talen. Spaanstalige van de zuidamerikaanse variëteit leken je vooral kwalijk te nemen, dat je hun taal niet sprak.
Sayonara!