Huisvlijt

Nou noemde ik in mijn stukje USSR/CCCP een middeltje tegen slapeloosheid - vraagstukken oplossen - maar vroeger, toen alles beter was, hadden we er nog een: huisconcerten. Als ik tegenwoordig een kamermuziekstukje hoor, denk ik onmiddellijk terug aan de muziekavonden, die in onze ouderlijke woning gegeven werden. Een wisselende bezetting van ooms en tantes en andere leden uit de muzikale kennissenkring vulden het huis van kelder tot zolder met hemelse klanken. Dat vermoed ik tenminste, want zelf ben ik pas veel later muziek in kleine bezetting gaan waarderen. Tegenwoordig kan mij een laat kwartet van Beethoven of een trio van Schubert me tot vochtige ogen beroeren (als het niet te beroerd wordt uitgevoerd). Destijds meende ik verdacht vaak het chinese volkslied te horen, maar die indruk kan veroorzaakt zijn door de uiteenlopende kwaliteit van de uitvoerenden. En door mijn toenmalig gebrek aan kennis van het klassieke repertoire.
Ondertussen lag ik twee verdiepingen hoger in mijn bed te genieten van de geluiden van instrumenten en mensen, die uit de 'salon' opstegen. Ik viel met die soundtrack al snel in een vredige slaap. Ook werd er bijtijds nog naar hartelust gerookt en die opstijgende damp droeg wellicht bij aan mijn geleidelijke verdoving. Het is niet onwaarschijnlijk, dat ik in die tijd het rampzalige idee kreeg, zelf ook muziek te gaan maken. Van die vergeefse pogingen heb terzijde ik al eens melding gemaakt. Een marteling voor leraar en leerling.
Gelukkig maakten andere gezinsleden genoeg muziek voor ons allemaal en ons moeke (bless her) is bij wijze van spreken al vioolspelend gestorven.