Wat is er toch zo fascinerend aan glijdende auto's? Dat de autorijdende mens op zijn nummer wordt gezet? Even wordt herinnerd aan de wetten der natuur? Laten zien wie echt de baas is? Die - voor de neutrale toeschouwer - genoeglijke glijpartijen leveren niet meer schade op dan gebutste auto's en bekraste ego's. Dat maakt het leedvermakelijke schuldgevoel dragelijk. Bijna alle bestuurders stampen op hun rem en zijn daarmee kansloos om zich onbeschadigd uit de situatie te redden.
Ze hadden het wiel nooit moeten uitvinden. 1.200.000 verkeersdoden per jaar en vele malen meer slachtoffers, die een ongeluk meer of minder beschadigd overleven.
Stel: we hebben nog maar één gevangeniscel over, wie zouden we dan moeten opsluiten: de Willie Wortel, die het buskruit heeft uitgevonden of die van het wiel? Welk van de twee uitvindingen is het grootste massavernietigingswapen?
Nu ja, in werkelijkheid hebben we zó veel cellen over, dat we ze verhuren aan de Belgen. Lief volk, wij, maar onze zuiderburen... Begin er niet over.
maandag 28 februari 2011
zondag 27 februari 2011
Natje
"Water, water everywhere
Nor any drop to drink"
(The rime of the ancient mariner, Coleridge)
Als je nu naar buiten kijkt, zou je het niet zeggen, maar het water raakt op.
Raar eigenlijk. We douchen met drinkwater, we doen de was met drinkwater, we spoelen onze toiletten met drinkwater, we sproeien onze gazons met drinkwater en fantaseer maar verder. Het enige, wat we nauwelijks doen met drinkwater is: drinken. Daarvoor vervuilen we het eerst met theebladeren, koffiemaalsel of zoetigheid. Of we láten het doen en kopen het in de Plus. Als we tenminste een keuze kunnen maken uit die onafzienbare schappen frisdrank. De ene nog suikervrijer dan de ander, met of zonder gas of met weinig gas, mild of light of geen suiker toegevoegd of zero.
"Maar Clax, mogen we dan helemaal niks meer drinken van jou?" Maar u mag alles van mij! Alleen moet een mens af & toe piekeren en somberen en tobben over de tobbe. Geen hele ketel water koken, als je slechts één koppie thee maakt. Samen douchen. (Behalve Clax, die moet weer alleen. Zouden ze in mijn toekomstige aanleunwoning een jonge aanleunverpleegster hebben, die mij onder de douche helpt? Of mij helpt onder de douche, eigenlijk). Water opvangen voor je plantjes en andere levende have.
Het is allemaal te gemakkelijk en te goedkoop. Kraan open en voor een paar centen krijg je water zoveel als je hebben kan. Bah, te lauw! Even laten lopen. Brrrr, wat koud. Eerst lekker doorstromen. Als je nou een halve dag naar de pomp moest lopen en een halve dag terug, krijgt water een heel andere betekenis. Water is een wonder.
Sommigen zeggen, dat we oorlog krijgen om water. Ik heb te weinig en jij hebt te veel. Ik kom het wel even halen met mijn tankjes en mijn slimme bommen. Of neen: ik dam mijn rivier af, heb ik meteen 'duurzame' stroom. Ga eerst je lopende oorlogen maar eens af maken, zou ik zeggen.
A! Het klaart op. Ik ga een bakkie doen.
Nor any drop to drink"
(The rime of the ancient mariner, Coleridge)
Als je nu naar buiten kijkt, zou je het niet zeggen, maar het water raakt op.
Raar eigenlijk. We douchen met drinkwater, we doen de was met drinkwater, we spoelen onze toiletten met drinkwater, we sproeien onze gazons met drinkwater en fantaseer maar verder. Het enige, wat we nauwelijks doen met drinkwater is: drinken. Daarvoor vervuilen we het eerst met theebladeren, koffiemaalsel of zoetigheid. Of we láten het doen en kopen het in de Plus. Als we tenminste een keuze kunnen maken uit die onafzienbare schappen frisdrank. De ene nog suikervrijer dan de ander, met of zonder gas of met weinig gas, mild of light of geen suiker toegevoegd of zero.
"Maar Clax, mogen we dan helemaal niks meer drinken van jou?" Maar u mag alles van mij! Alleen moet een mens af & toe piekeren en somberen en tobben over de tobbe. Geen hele ketel water koken, als je slechts één koppie thee maakt. Samen douchen. (Behalve Clax, die moet weer alleen. Zouden ze in mijn toekomstige aanleunwoning een jonge aanleunverpleegster hebben, die mij onder de douche helpt? Of mij helpt onder de douche, eigenlijk). Water opvangen voor je plantjes en andere levende have.
Het is allemaal te gemakkelijk en te goedkoop. Kraan open en voor een paar centen krijg je water zoveel als je hebben kan. Bah, te lauw! Even laten lopen. Brrrr, wat koud. Eerst lekker doorstromen. Als je nou een halve dag naar de pomp moest lopen en een halve dag terug, krijgt water een heel andere betekenis. Water is een wonder.
Sommigen zeggen, dat we oorlog krijgen om water. Ik heb te weinig en jij hebt te veel. Ik kom het wel even halen met mijn tankjes en mijn slimme bommen. Of neen: ik dam mijn rivier af, heb ik meteen 'duurzame' stroom. Ga eerst je lopende oorlogen maar eens af maken, zou ik zeggen.
A! Het klaart op. Ik ga een bakkie doen.
vrijdag 25 februari 2011
Gevoel
"Wat ging er door je heen?" vraagt de verslaggever m/v. "Gevoelens, meneer." Of: "Een japans keukenmes, mevrouw".
"U hebt de Postcodeloterij gewonnen!" "Moet ik nu huilen of later pas?" "Als u nou eerst uw onderlip laat trillen, kan Arie alvast beginnen met inzoemen."
Vermoeiend, gevoelens. Je zou ze eigenlijk moeten kunnen uitschakelen. Aardbeving: arme mensen piekerpieker. Benen eraf met een zakmes (of erger, het woord zegt het al), ogottegot. Extremisten willen paus vermoorden, dearodear. Meisjes ladderzat, moppiestoch. Discovery gelanceerd, wowwow. Het is nog een hele toer om het juiste gevoel bij de juiste belevenis te vinden. En als je je vergist, zijn de poppen naar het dansen.
"178 doden gevallen" "Hoeraaaaa!...toch?"
Zelfs in je dromen voel je maar door. Ruzies, achtervolgingen, haat en liefde, ze houden gewoon aan. Een mens wordt er soms doodvermoeid en gedesoriënteerd uit wakker. En dan heb ik het niet eens over nachtmerries.
Neen, ik denk erover mijn emoties te laten vervangen door emoticons. Kan ik zelf onbewogen verder leven.
Lammetje geboren, :-)
Hé, André van Duin ¦-))
Het is maar een grapje ;-)
Ik heb gewonnen, nanananana ;-Ƿ
Zitten we hier gezellig, hè? ѠѠ
Ik ben naar de tandarts geweest ╞
"U hebt de Postcodeloterij gewonnen!" "Moet ik nu huilen of later pas?" "Als u nou eerst uw onderlip laat trillen, kan Arie alvast beginnen met inzoemen."
Vermoeiend, gevoelens. Je zou ze eigenlijk moeten kunnen uitschakelen. Aardbeving: arme mensen piekerpieker. Benen eraf met een zakmes (of erger, het woord zegt het al), ogottegot. Extremisten willen paus vermoorden, dearodear. Meisjes ladderzat, moppiestoch. Discovery gelanceerd, wowwow. Het is nog een hele toer om het juiste gevoel bij de juiste belevenis te vinden. En als je je vergist, zijn de poppen naar het dansen.
"178 doden gevallen" "Hoeraaaaa!...toch?"
Zelfs in je dromen voel je maar door. Ruzies, achtervolgingen, haat en liefde, ze houden gewoon aan. Een mens wordt er soms doodvermoeid en gedesoriënteerd uit wakker. En dan heb ik het niet eens over nachtmerries.
Neen, ik denk erover mijn emoties te laten vervangen door emoticons. Kan ik zelf onbewogen verder leven.
Lammetje geboren, :-)
Hé, André van Duin ¦-))
Het is maar een grapje ;-)
Ik heb gewonnen, nanananana ;-Ƿ
Zitten we hier gezellig, hè? ѠѠ
Ik ben naar de tandarts geweest ╞
woensdag 23 februari 2011
Pluimvee
Er is een ei ontploft in mijn keuken. Ik had de kookwekker wel gehoord, maar desomtrent geen actie ondernomen. Pas toen er een verbrande pan-geur mijn neus bereikte, besefte ik "Ei!". Ik snelde naar de keuken. Gas af, embryootje was nog helemaal intact. Toen ik het panneke bewoog, was dat meer dan het ei geestelijk kon verwerken. Het spatte uiteen met een knal, die ik van te voren niet zou hebben durven voorspellen. Gelukkig had ik mijn bril op. Ik lees nog zonder bril ('Goh, opa!') dus alle kans, dat ik blootsoogs door het huis loop. Kort en goed: mijn keuken is nu wit en geel met lichtbruine accenten van de schil.
Het is de wraak van het pluimvee, zo'n incident. Eieren eten is vanuit het oogpunt van de kip toch een soort kannibalisme. Eerst martelen we haar bloedjes door ze te koken en dan verorberen we ze met smaak, puur of in een salade. Soms pocheren we de kleine. Dat kan haar moeder best eens te veel worden.
Word ik nu vegetariër? Driewerf nee! Ik mag graag een lapje kalf nuttigen of een stuk rund laten sudderen. Hert, knijn, struisvogel, onbeperkt kalkoen, rauwe haring, elandepaté met bosbessenjam, ik lust er wel pap van. Wel heb ik het liefst, dat het niet herkenbaar op mijn bord komt. Hele forel of kreeft of zo: nee. "Ober, wilt u de chef vragen het even voor me te prakken?".
Het is de wraak van het pluimvee, zo'n incident. Eieren eten is vanuit het oogpunt van de kip toch een soort kannibalisme. Eerst martelen we haar bloedjes door ze te koken en dan verorberen we ze met smaak, puur of in een salade. Soms pocheren we de kleine. Dat kan haar moeder best eens te veel worden.
Word ik nu vegetariër? Driewerf nee! Ik mag graag een lapje kalf nuttigen of een stuk rund laten sudderen. Hert, knijn, struisvogel, onbeperkt kalkoen, rauwe haring, elandepaté met bosbessenjam, ik lust er wel pap van. Wel heb ik het liefst, dat het niet herkenbaar op mijn bord komt. Hele forel of kreeft of zo: nee. "Ober, wilt u de chef vragen het even voor me te prakken?".
zondag 20 februari 2011
Lijst
agadir antofagasta ermenonville 3945 skopje haïti tenerife bam krakatau st.pierre st.helens eschede enschede titanic losalfaques muiden 6.000.000 tsjernobyl anchorage wtc kobe st.francisco pompeji 299 harmelen kruithuis aberfan lissabon toengoeska faro dunblane columbine hindenburg 2eKerstdag2004 palomares lijmfabriek
zaterdag 19 februari 2011
Dodood
Wordt er in India een uitgestorven diersoort teruggevonden, is het geen knuffelbaar beest of een mammoet of zo, maar een fluorizerende Chalazodes Bubble-nestkikker. 'Stamp er toch op' denk ik dan, want ik ben in een vuil humeur. Wat een verspilling van tijd en energie. En dan weet je nog niet eens zeker, dat je alles gezien hebt. De verloren gewaande harlekijnpad is ook weer gespot. Blijf thuis, mensen! Dalijk gaan ze me vertellen, dat ze de dodo hebben zien lopen in een afgelegen en nauwelijks bereikbaar dal op Madagascar, waarvan ze de coördinaten geheim houden. Alleen met zorg uitgekozen ontdekkingswetenschappers mogen ze zien. Wat heeft zo'n dier dan voor zin? Ga toch iets nuttigs doen! Een ten onrechte niet-bedreigde diersoort uitroeien. Het przewalskipaard bijvoorbeeld, dat alleen bestaat om het Nationaal Dictee te verkopen.
Zou je dat ergens kunnen aanvragen? Is er een Vereniging tot het Bedreigen van Diersoorten? We hebben al eens een groot succes geboekt. Inderdaad: de Dynosauriërs. Ze geven wel een meteoriet de schuld of een schimmelinfectie, maar in werkelijkheid waren het de leden van de Partij voor tegen de Dieren, met hun fanatieke afdeling het Dinoverdelgingsfront. Helaas hebben ze daarbij de krokodil over het hoofd gezien, dat Rupsje Nooit Genoeg gnoe's.
Er zijn meer beesten uitgestorven dan dat er nog bestaan, dat is in elk geval een hele troost. Alleen die insecten! Als ik elke dag één insect verstamp, dan heb ik er tot op heden nog maar pakweg 23.000 gedood. Dat schiet toch niet op? Nee, ik moet hard aan het werk om de evolutie te bevorderen. 'Survival of the fittest'. Benieuwd wie er uiteindelijk wint.
Zou je dat ergens kunnen aanvragen? Is er een Vereniging tot het Bedreigen van Diersoorten? We hebben al eens een groot succes geboekt. Inderdaad: de Dynosauriërs. Ze geven wel een meteoriet de schuld of een schimmelinfectie, maar in werkelijkheid waren het de leden van de Partij voor tegen de Dieren, met hun fanatieke afdeling het Dinoverdelgingsfront. Helaas hebben ze daarbij de krokodil over het hoofd gezien, dat Rupsje Nooit Genoeg gnoe's.
Er zijn meer beesten uitgestorven dan dat er nog bestaan, dat is in elk geval een hele troost. Alleen die insecten! Als ik elke dag één insect verstamp, dan heb ik er tot op heden nog maar pakweg 23.000 gedood. Dat schiet toch niet op? Nee, ik moet hard aan het werk om de evolutie te bevorderen. 'Survival of the fittest'. Benieuwd wie er uiteindelijk wint.
vrijdag 18 februari 2011
Weet je?
De mensen zeggen wel eens: "Hoe komt het, dat je zoveel weet, Clax?" Dat is een misverstand. Ik weet nergens iets van en kan dus over alles meepraten. 'A little knowledge is a dangerous thing' zegt de Engelsman. Zo is het ook. En alles weten, wat er te weten is, dat gaat ook niet. Er is te veel en door de Wetenschap komen we er achter, dat we steeds meer niet weten. Astronomen zeggen nu te weten hoe groot en hoe oud (maar dat is eigenlijk hetzelfde) het universum is. Maar dan hebben ze het alleen over dit ene heelal. Hoe zit het met die andere heelallen? Het pluriversum, zeg maar. Misschien is er wel een heelal voor ieder. Een hallal heelal wellicht of een koshere kosmos. Een humanistisch huniversum.
Nee, we zijn nog niet van de wetenschap af. Wetenschap betekent, dat er op ieder antwoord een vraag volgt. Ze is dus per definitie oneindig, dat dan weer wel. Don Rumsfeld zei het prachtig, hoewel hij ervoor geridiculificeerd werd: "Reports that say that something hasn't happened are always interesting to me, because as we know, there are known knowns; there are things we know we know. We also know there are known unknowns; that is to say we know there are some things we do not know. But there are also unknown unknowns -- the ones we don't know we don't know." En hij begon een oorlog. Waar wetenschap allemaal niet toe leiden kan...
Nee, we zijn nog niet van de wetenschap af. Wetenschap betekent, dat er op ieder antwoord een vraag volgt. Ze is dus per definitie oneindig, dat dan weer wel. Don Rumsfeld zei het prachtig, hoewel hij ervoor geridiculificeerd werd: "Reports that say that something hasn't happened are always interesting to me, because as we know, there are known knowns; there are things we know we know. We also know there are known unknowns; that is to say we know there are some things we do not know. But there are also unknown unknowns -- the ones we don't know we don't know." En hij begon een oorlog. Waar wetenschap allemaal niet toe leiden kan...
zondag 13 februari 2011
Bollenboze
De mensen vragen wel eens: "Ome Clax, wat moet ik doen als iets of iemand in het duister van de nacht mijn bollen uit de tuin graaft?" Nou heb ik helemaal geen tuin en bollen heb ik sinds de hongerwinter niet meer in handen gehad, maar toch, door ouderdom wijs en grijs geworden, ken ik meerdere oplossingen.
De ongelukkige tuinier moet eerst vaststellen waar de dreiging vandaan komt. Vanuit de lucht, van onder de aarde of daartussenin. Is het een beest van boven, dan spant men een stevig kippengaas boven de bollen, eventueel aangesloten aan het lichtnet, zodat er 's-morgens aan het ontbijt een smakelijke barbecue genoten kan worden. Vergeet niet bijtijds de stroom uit te schakelen, best vóórdat de kinderen gaan buitenspelen, anders zou de grill wel eens meer vlees kunnen opleveren dan men met een - nu immers gereduceerd - gezin gerieflijk kan verwerken.
Komt het ongemak van onder de grond (mol, monster of metro), dan koopt men in het geval van de eerste twee een diepgraver, zoals de vos of de teckel, in elk geval een carnivoor. Honger het dier overdag uit, zodat het met ferme trek de nacht in gaat. Laat de dierenhandelaar u geen herbivoor in de maag splitsen. Dan hebt u kans in een virtuoze cirkel te geraken, omdat het schepsel zich de bollekes laat smaken, maar daarna zelf als voedsel gaat dienen voor ongewenst gedierte.
Is het de metro, klaag dan bij de gemeente.
"Maar wat moet ik doen als het een oppervlaktedier blijkt te zijn, zoals mens of ree, ome Clax? Mag in dan mijn jachtgeweer pakken?" U mag het wel pakken, maar niet gebruiken, anders geraakt u in de gevangenis en heeft de hele tuin geen zin. Neen, als het een mens is, probeer hem m/v dan uit te nodigen op de thee en leg uit, dat u de boel, i.c. de bollen, bij elkaar wilt houden. Verwijs de ongelukkige vervolgens naar de voedselbank.
Is het een ree, roep dan vertederd uit volle borst aaaaah! en gun haar uwe bollen. Een redelijke ree zal u dankbaar zijn en tot aan de volgende winter tevreden overleven om dan door Staatsbosbeheer te worden uitgehongerd.
Volgende keer nieuwe oplossingen, zoals de riek, de HEMA-theedoek met azijn en de clusterbom.
De ongelukkige tuinier moet eerst vaststellen waar de dreiging vandaan komt. Vanuit de lucht, van onder de aarde of daartussenin. Is het een beest van boven, dan spant men een stevig kippengaas boven de bollen, eventueel aangesloten aan het lichtnet, zodat er 's-morgens aan het ontbijt een smakelijke barbecue genoten kan worden. Vergeet niet bijtijds de stroom uit te schakelen, best vóórdat de kinderen gaan buitenspelen, anders zou de grill wel eens meer vlees kunnen opleveren dan men met een - nu immers gereduceerd - gezin gerieflijk kan verwerken.
Komt het ongemak van onder de grond (mol, monster of metro), dan koopt men in het geval van de eerste twee een diepgraver, zoals de vos of de teckel, in elk geval een carnivoor. Honger het dier overdag uit, zodat het met ferme trek de nacht in gaat. Laat de dierenhandelaar u geen herbivoor in de maag splitsen. Dan hebt u kans in een virtuoze cirkel te geraken, omdat het schepsel zich de bollekes laat smaken, maar daarna zelf als voedsel gaat dienen voor ongewenst gedierte.
Is het de metro, klaag dan bij de gemeente.
"Maar wat moet ik doen als het een oppervlaktedier blijkt te zijn, zoals mens of ree, ome Clax? Mag in dan mijn jachtgeweer pakken?" U mag het wel pakken, maar niet gebruiken, anders geraakt u in de gevangenis en heeft de hele tuin geen zin. Neen, als het een mens is, probeer hem m/v dan uit te nodigen op de thee en leg uit, dat u de boel, i.c. de bollen, bij elkaar wilt houden. Verwijs de ongelukkige vervolgens naar de voedselbank.
Is het een ree, roep dan vertederd uit volle borst aaaaah! en gun haar uwe bollen. Een redelijke ree zal u dankbaar zijn en tot aan de volgende winter tevreden overleven om dan door Staatsbosbeheer te worden uitgehongerd.
Volgende keer nieuwe oplossingen, zoals de riek, de HEMA-theedoek met azijn en de clusterbom.
zaterdag 12 februari 2011
Formats
De drie tenoren
De drie bassen
De drie Bassies
De drie triangels
De drie castagnetten (met één extra natuurlijk, anders hoor je de derde niet)
De drie tweede violen
De drie dirigenten (zonder orkest)
De drie luisteraars
De drie eenheden
De drie bassen
De drie Bassies
De drie triangels
De drie castagnetten (met één extra natuurlijk, anders hoor je de derde niet)
De drie tweede violen
De drie dirigenten (zonder orkest)
De drie luisteraars
De drie eenheden
Exact
Dat zeg ik nou wel, van die vulkaan, maar het gaat daar eigenlijk om geologie, een exacte tak van de aardwetenschappen. Ik ben een oer-alpha. Niks met echte wetenschappen dus. Scheikunde, wiskunde, natuurkunde, het zijn bepaald geen talenten van me. Op het gymnasium viel mij pas op het eindexamen de eerste voldoende voor wiskunde te beurt. Ik zag er vooral de zin niet van. De stelling van Pythagoras, ja, en...? Voor scheikunde kreeg ik bij de overgang naar klas 5 en 6 gymnasium-alpha nog een herexamen te verwerken - prettige vakantie - hoewel ik in de volgende twee klassen geen scheikunde meer zou hoeven lijden. Pesterijtje? Als je dit watertje bij dat watertje gooit, worden ze samen blauw. Nee toch? Ja, zeg! Maar als ik dat wil, ga ik wel op goochelen.
Van natuurkunde vond ik alleen 'licht' wel aardig. Dat alle kleuren bij elkaar wit opleveren. Gaaf! Voor biologie had ik geen enkele belangstelling. Ja, voor de praktijk, maar dat is een heel ander verhaal en niet geschikt voor jeugdige lezers.
Tot uw geruststelling: tegenwoordig zal ik geen tillevisiedocumentaire over preciesiewetenschappen overslaan, al begrijp ik er nog steeds niet veel van. De dingen, die je niet begrijpt, zijn het leukst. We kunnen die belangstelling onbedaarlijk bevredigen bij de BBC. Chemie, wiskunde, astronomie: ze hebben er prachtige docu's over uitgezonden. The History of Statistics bijvoorbeeld, gepresenteerd door de zweedse professor Hans Rosling , boeiend van de eerste tot de laatste seconde en onbedaarlijk humoristisch.
Kijk, als ik zó'n leraar had gehad, dan was ik nu een - min of meer - exacte wetenschapper. Prof. dr. ir. Alingh, in plaats van gewoon Clax.
Van natuurkunde vond ik alleen 'licht' wel aardig. Dat alle kleuren bij elkaar wit opleveren. Gaaf! Voor biologie had ik geen enkele belangstelling. Ja, voor de praktijk, maar dat is een heel ander verhaal en niet geschikt voor jeugdige lezers.
Tot uw geruststelling: tegenwoordig zal ik geen tillevisiedocumentaire over preciesiewetenschappen overslaan, al begrijp ik er nog steeds niet veel van. De dingen, die je niet begrijpt, zijn het leukst. We kunnen die belangstelling onbedaarlijk bevredigen bij de BBC. Chemie, wiskunde, astronomie: ze hebben er prachtige docu's over uitgezonden. The History of Statistics bijvoorbeeld, gepresenteerd door de zweedse professor Hans Rosling , boeiend van de eerste tot de laatste seconde en onbedaarlijk humoristisch.
Kijk, als ik zó'n leraar had gehad, dan was ik nu een - min of meer - exacte wetenschapper. Prof. dr. ir. Alingh, in plaats van gewoon Clax.
Leur
De vulkaan Sakurajima is al een paar weken behoorlijk actief, maar de laatste twee dagen is hij echt flink van streek. Donder en bliksem. Spectaculaire beelden, dat wel. Al mijn aardhobbies worden bevredigd: geografie, geologie, vulkanologie en desastrologie, alles staat op scherp. Ik vraag me wel eens af, waar die belangstelling voor aardrijkskunde toch vandaan komt.
Aan de leraar kan het niet gelegen hebben: van Leur. De naam alleen al brengt me de rillingen over de rug. De schrik van mij en veel van mijn klasgenoten aan het Sint Stanislas College. Hij pestte, sloeg, vernederde dat het een aard had. In mijn geval maakte hij zich sarcastisch vrolijk over mijn kleurenblindheid. Van de eerste tot en met de derde gymnasium heeft hij mijn schooltijd geteisterd. Als ik aan hem denk, krijg ik onbedwingbare martelfantasieën, waarbij een verweerde staalborstel en een botgeroest mes geen geringe rol spelen.
Nee, het is eerder het tijdschrift National Geographic, dat mijn belangstelling voor aardrijkskunde zó heeft gevoed, dat ik na het Gymnasium in 1967 Sociale Geografie ging studeren aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Niet dat dat een succes werd, maar dat is een gans ander verhaal. Het is de enige studie, waarvan ik het jammer vind, dat ik hem niet afgemaakt heb. Dan had ik nu zelf op Sakura-san gezeten.
Aan de leraar kan het niet gelegen hebben: van Leur. De naam alleen al brengt me de rillingen over de rug. De schrik van mij en veel van mijn klasgenoten aan het Sint Stanislas College. Hij pestte, sloeg, vernederde dat het een aard had. In mijn geval maakte hij zich sarcastisch vrolijk over mijn kleurenblindheid. Van de eerste tot en met de derde gymnasium heeft hij mijn schooltijd geteisterd. Als ik aan hem denk, krijg ik onbedwingbare martelfantasieën, waarbij een verweerde staalborstel en een botgeroest mes geen geringe rol spelen.
Nee, het is eerder het tijdschrift National Geographic, dat mijn belangstelling voor aardrijkskunde zó heeft gevoed, dat ik na het Gymnasium in 1967 Sociale Geografie ging studeren aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Niet dat dat een succes werd, maar dat is een gans ander verhaal. Het is de enige studie, waarvan ik het jammer vind, dat ik hem niet afgemaakt heb. Dan had ik nu zelf op Sakura-san gezeten.
woensdag 9 februari 2011
Leesje?
"De Paardenfluisteraar."
"Wat zeg je?"
"De paardenfluisteraar."
"Wat?"
"De PAARDENFLUISTERAAR!!!"
"Wat zeg je?"
"De paardenfluisteraar."
"Wat?"
"De PAARDENFLUISTERAAR!!!"
dinsdag 8 februari 2011
Huisvlijt
Nou noemde ik in mijn stukje USSR/CCCP een middeltje tegen slapeloosheid - vraagstukken oplossen - maar vroeger, toen alles beter was, hadden we er nog een: huisconcerten. Als ik tegenwoordig een kamermuziekstukje hoor, denk ik onmiddellijk terug aan de muziekavonden, die in onze ouderlijke woning gegeven werden. Een wisselende bezetting van ooms en tantes en andere leden uit de muzikale kennissenkring vulden het huis van kelder tot zolder met hemelse klanken. Dat vermoed ik tenminste, want zelf ben ik pas veel later muziek in kleine bezetting gaan waarderen. Tegenwoordig kan mij een laat kwartet van Beethoven of een trio van Schubert me tot vochtige ogen beroeren (als het niet te beroerd wordt uitgevoerd). Destijds meende ik verdacht vaak het chinese volkslied te horen, maar die indruk kan veroorzaakt zijn door de uiteenlopende kwaliteit van de uitvoerenden. En door mijn toenmalig gebrek aan kennis van het klassieke repertoire.
Ondertussen lag ik twee verdiepingen hoger in mijn bed te genieten van de geluiden van instrumenten en mensen, die uit de 'salon' opstegen. Ik viel met die soundtrack al snel in een vredige slaap. Ook werd er bijtijds nog naar hartelust gerookt en die opstijgende damp droeg wellicht bij aan mijn geleidelijke verdoving. Het is niet onwaarschijnlijk, dat ik in die tijd het rampzalige idee kreeg, zelf ook muziek te gaan maken. Van die vergeefse pogingen heb terzijde ik al eens melding gemaakt. Een marteling voor leraar en leerling.
Gelukkig maakten andere gezinsleden genoeg muziek voor ons allemaal en ons moeke (bless her) is bij wijze van spreken al vioolspelend gestorven.
Ondertussen lag ik twee verdiepingen hoger in mijn bed te genieten van de geluiden van instrumenten en mensen, die uit de 'salon' opstegen. Ik viel met die soundtrack al snel in een vredige slaap. Ook werd er bijtijds nog naar hartelust gerookt en die opstijgende damp droeg wellicht bij aan mijn geleidelijke verdoving. Het is niet onwaarschijnlijk, dat ik in die tijd het rampzalige idee kreeg, zelf ook muziek te gaan maken. Van die vergeefse pogingen heb terzijde ik al eens melding gemaakt. Een marteling voor leraar en leerling.
Gelukkig maakten andere gezinsleden genoeg muziek voor ons allemaal en ons moeke (bless her) is bij wijze van spreken al vioolspelend gestorven.
zondag 6 februari 2011
Stormvrouwtje
Het krantevrouwtje van de overkant maakt zich (en haar kinderen) op om de zondagsbode te bezorgen. Met deze wind hoeft ze haar waren maar in de lucht te gooien en bij de meeste brievenbussen waait de krant als vanzelf naar binnen Misschien houdt het nooit meer op, dat gewoei.
Storm doet me altijd terugdenken aan de blooper van weermanneke Michael Fish in 1987. Een dame belde ongerust naar de BBC-studio. Ze had gehoord, dat er een orkaan aankwam. Fish stelde haar live gerust en sprak de beroemde zin uit 'Don't worry. There isn't'. Die nacht raasde de zwaarste storm in bijna 300 jaar over de britse eilanden. Sevenoaks werd One-oak en er vielen 18 doden. Een uitspraak, die de weerspreker tot op de dag van vandaag achtervolgt. Des te meer, doordat hij zich verdedigde met het excuus, dat hij had gesproken over Florida.
Een dergelijke storm zou overigens maar één keer in de pakweg 300 jaar voorkomen. Drie jaar later was er weer zo een, waarbij René van 'Allo 'Allo een balk tegen - bijna ín - zijn voorhoofd kreeg. Hij hield daar het grote litteken aan over, dat in de laatste serie te zien was. Tot zo ver de stormwaarschuwing van hedenmorgen.
Dan volgen nu de waterstanden. Over naar Andel.
N.B. Wat ik mijn lezers nog zeggen wilde: U beseft toch, dat de blauwe woorden in al mijn stukskes aanklikbaar zijn? Links, ze zijn een wonder.
Net als Groen Links trouwens, of Legergroen Links, zoals ze sinds kort heten.
Storm doet me altijd terugdenken aan de blooper van weermanneke Michael Fish in 1987. Een dame belde ongerust naar de BBC-studio. Ze had gehoord, dat er een orkaan aankwam. Fish stelde haar live gerust en sprak de beroemde zin uit 'Don't worry. There isn't'. Die nacht raasde de zwaarste storm in bijna 300 jaar over de britse eilanden. Sevenoaks werd One-oak en er vielen 18 doden. Een uitspraak, die de weerspreker tot op de dag van vandaag achtervolgt. Des te meer, doordat hij zich verdedigde met het excuus, dat hij had gesproken over Florida.
Een dergelijke storm zou overigens maar één keer in de pakweg 300 jaar voorkomen. Drie jaar later was er weer zo een, waarbij René van 'Allo 'Allo een balk tegen - bijna ín - zijn voorhoofd kreeg. Hij hield daar het grote litteken aan over, dat in de laatste serie te zien was. Tot zo ver de stormwaarschuwing van hedenmorgen.
Dan volgen nu de waterstanden. Over naar Andel.
N.B. Wat ik mijn lezers nog zeggen wilde: U beseft toch, dat de blauwe woorden in al mijn stukskes aanklikbaar zijn? Links, ze zijn een wonder.
Net als Groen Links trouwens, of Legergroen Links, zoals ze sinds kort heten.
zaterdag 5 februari 2011
In gesprek
Ik heb nog een ouderwetse gsm-telefoon, waar je mee kan telefoneren en niet veel anders. Een mobieltje dus, maar ik heb een gruwhekel aan dat woord. Niet, dat ik zo'n eigentijdse androïde multifunctionele communicatiecontraptie zou versmaden, maar ik heb er geen nut voor. Ik ben altijd thuis of op weg er heen en ik heb daar een degelijk pc-apparaat staan, waarmee ik naar hartenlust kan spelen. Alleen kan ik daar weer niet mee opbellen. Er is altijd wel wát te klagen en zo moet het ook zijn.
Moge ik mijn computertje nog steeds bedienen in staat van verbazing over wat er allemaal mee kan, de moderne (en morgen alweer verouderde) telefoontjes laten me verward en verweesd achter. Ze maken muziek, wijzen je de weg, vertellen je of de bus er al aankomt (komt zo) en dat er binnen 13 stappen een indonesich restaurant is met drie sterren en nog een tafeltje voor twee beschikbaar en ze betalen na het genotene de rekening. Kompas, hoogtemeter, filemelding, zakmes en koortsthermometer.
Ja, je kan er ook mee bellen of gebeld worden. Iedere telefonant heeft zijn eigen inkomende belgeluid-met-stemmingsmeter (is het een boos bericht?)
Zou mij het geld op de rug groeien - kwotnon - ik zou al die apparaten aanschaffen: eiPhone, -pad, -pod of -put, ik lust er wel -pap van. Maar pap is goedkoper.
Moge ik mijn computertje nog steeds bedienen in staat van verbazing over wat er allemaal mee kan, de moderne (en morgen alweer verouderde) telefoontjes laten me verward en verweesd achter. Ze maken muziek, wijzen je de weg, vertellen je of de bus er al aankomt (komt zo) en dat er binnen 13 stappen een indonesich restaurant is met drie sterren en nog een tafeltje voor twee beschikbaar en ze betalen na het genotene de rekening. Kompas, hoogtemeter, filemelding, zakmes en koortsthermometer.
Ja, je kan er ook mee bellen of gebeld worden. Iedere telefonant heeft zijn eigen inkomende belgeluid-met-stemmingsmeter (is het een boos bericht?)
Zou mij het geld op de rug groeien - kwotnon - ik zou al die apparaten aanschaffen: eiPhone, -pad, -pod of -put, ik lust er wel -pap van. Maar pap is goedkoper.
Taal
Ik kreeg laatst een e-mail, waarin de zender me begroette met "konnichi wa" en nog wat andere pertinente termen (hoop ik) uit het Japans. Hebt u het: toon het, zeg ik altijd.
Het is zo aardig, als een reiziger wat woordjes uit het te bezoeken land heeft geleerd. In mijn winkeltje kwam het regelmatig voor, dat een klant van nabije of verre buitenlandse afkomst de zaak verliet met een trots 'totsiens'. Altijd toonde ik dan mijn blije bewondering voor de inspanning, die de bezoeker zich had getroost. Andersom probeerde ik vaak een paar buitenlandse woordjes uit op een gewillige toehoorder (test kees). Italiaans, Spaans, Duits, Engels, zelfs wat Grieks en Japans, het chinese 'Ni Hao' uit de Teleac-cursus, ik draaide mijn hand er niet voor om.
Soms had mijn gastvrije, maar niet altijd uitgebreide taalkennis een pijnlijke bijwerking: Begroette ik een japans gezelschap - een Japanner alleen is een zeldzaam verschijnsel - met een 'Konnichi wa', kreeg ik als antwoord een stortvloed van geluid, waaruit mij niet geheel duidelijk was, of ze een bepaald boek zochten, of dat ze mij de schuld gaven van tenminste één van de atoombommen, die Japan getroffen hebben. Toen ze uiteindelijk enthousiast buigend de winkel verlieten, begreep ik dat mijn pogingen gewaardeerd werden.
Ook spaanse en italiaanse gasten leidden uit slechts één mediterraans woord graag af, dat ik de betreffende taal tot in de finesses beheerste. Ach, meestal kwam ik er wel uit met een zelfgebrouwen mengsel van alle romaanse talen. Spaanstalige van de zuidamerikaanse variëteit leken je vooral kwalijk te nemen, dat je hun taal niet sprak.
Sayonara!
Het is zo aardig, als een reiziger wat woordjes uit het te bezoeken land heeft geleerd. In mijn winkeltje kwam het regelmatig voor, dat een klant van nabije of verre buitenlandse afkomst de zaak verliet met een trots 'totsiens'. Altijd toonde ik dan mijn blije bewondering voor de inspanning, die de bezoeker zich had getroost. Andersom probeerde ik vaak een paar buitenlandse woordjes uit op een gewillige toehoorder (test kees). Italiaans, Spaans, Duits, Engels, zelfs wat Grieks en Japans, het chinese 'Ni Hao' uit de Teleac-cursus, ik draaide mijn hand er niet voor om.
Soms had mijn gastvrije, maar niet altijd uitgebreide taalkennis een pijnlijke bijwerking: Begroette ik een japans gezelschap - een Japanner alleen is een zeldzaam verschijnsel - met een 'Konnichi wa', kreeg ik als antwoord een stortvloed van geluid, waaruit mij niet geheel duidelijk was, of ze een bepaald boek zochten, of dat ze mij de schuld gaven van tenminste één van de atoombommen, die Japan getroffen hebben. Toen ze uiteindelijk enthousiast buigend de winkel verlieten, begreep ik dat mijn pogingen gewaardeerd werden.
Ook spaanse en italiaanse gasten leidden uit slechts één mediterraans woord graag af, dat ik de betreffende taal tot in de finesses beheerste. Ach, meestal kwam ik er wel uit met een zelfgebrouwen mengsel van alle romaanse talen. Spaanstalige van de zuidamerikaanse variëteit leken je vooral kwalijk te nemen, dat je hun taal niet sprak.
Sayonara!
Vies
Vies is lekker. Knoflook bijvoorbeeld. Lekker voor jezelf, smerig voor je omgeving. Knoflook is gezond, zeggen ze. Bestrijdt hoge bloeddruk, doodt bacteriën. Opent de poriën, zeg ik op eigen gezag. De stank komt niet alleen met de adem naar buiten, maar ook rechtstreeks door de huid. Als je op sollicitatiegesprek gaat, kan je de knoflooksoep beter uitstellen, tenzij je opgaat voor een vacature bij een franse groenteboer.
Haring, ook zoiets. En dan hoeft het niet eens een bedorven exemplaar te zijn. Ga je shoppen: eerst de boodschappen doen en dan de haring snoepen. Doe je het andersom, dan schaadt het je reputatie in alle bezochte winkels. Hier spreekt een deskundige, die jarenlang achter de toonbank heeft gestaan op een paar passen van een haringkraam. Trouwens, wat haring betreft: neem de jaarlijkse Grote Haringtest met een ferme korrel zout. Vertrouw liever op eigen waarneming. Een aantal jaren gelee dacht ik er wijs aan te doen een omweggetje te fietsen om wat haringen te scoren bij nummer 5 van de test. Kwam ik me daar toch thuis met een smerige smeerbare troep met de consistentie van voorgekauwde erwtensoep! Vaut le voyage. Ja, naar de toiletpot.
Limburgse stinkkaas - Rommedoe - is ook zo'n smerige lekkernij, die niet ieders culinaire passie opwekt. Roggebrood met appelstroop erop, dat schijnt te werken en (we zijn tenslotte in Limburg) echt bier erbij, durf ik te voorspellen.
Tot zo ver de heerlijke gore gewoonten van onze eigen landgenoten. Voor griezelgoor uit verre landen verwijs ik u naar National Geographic. Slechts een hint: bedorven vogels, weken gerot in zeehondenhuid, een lekkernij bij diepvriesvolkeren.
Volgende keer spreekt ome Clax over heerlijk vieze gewoonten.
Haring, ook zoiets. En dan hoeft het niet eens een bedorven exemplaar te zijn. Ga je shoppen: eerst de boodschappen doen en dan de haring snoepen. Doe je het andersom, dan schaadt het je reputatie in alle bezochte winkels. Hier spreekt een deskundige, die jarenlang achter de toonbank heeft gestaan op een paar passen van een haringkraam. Trouwens, wat haring betreft: neem de jaarlijkse Grote Haringtest met een ferme korrel zout. Vertrouw liever op eigen waarneming. Een aantal jaren gelee dacht ik er wijs aan te doen een omweggetje te fietsen om wat haringen te scoren bij nummer 5 van de test. Kwam ik me daar toch thuis met een smerige smeerbare troep met de consistentie van voorgekauwde erwtensoep! Vaut le voyage. Ja, naar de toiletpot.
Limburgse stinkkaas - Rommedoe - is ook zo'n smerige lekkernij, die niet ieders culinaire passie opwekt. Roggebrood met appelstroop erop, dat schijnt te werken en (we zijn tenslotte in Limburg) echt bier erbij, durf ik te voorspellen.
Tot zo ver de heerlijke gore gewoonten van onze eigen landgenoten. Voor griezelgoor uit verre landen verwijs ik u naar National Geographic. Slechts een hint: bedorven vogels, weken gerot in zeehondenhuid, een lekkernij bij diepvriesvolkeren.
Volgende keer spreekt ome Clax over heerlijk vieze gewoonten.
dinsdag 1 februari 2011
Nachtritten
Dat naderende Motorrrrraria brengt allerlei herinneringen te boven.
Ik heb één keer op een (soort) motorfiets gereden. Een scooter eigenlijk, een Heinkel, rechtstreeks afstammend van de bommenwerper, die ons Rotterdam zoveel pijn heeft gedaan. Spuug! Het ging tijdens dat ritje ook niet helemaal goed. Nu ja, ik was pas 13 jaar en nix gewend dan mijn fiets.
Het ding liep me uit de hand. Ik kreeg het nog wel tot stilstand, maar toen viel ik om. Geen schade aan voertuig of bestuurder, kon de eigenaar tot zijn opluchting constateren. (foto F. Schotte)
Vanaf mijn 16e jaar heb ik op brommertjes gereden. Solex van moeders, Mobylette van zussen en Batavus. Alleen die laatste was mijn eigendom. Tot mijn verdriet nooit op een Puch (720 echte guldens). In puberale en adolescente handen waren die brommers trouwens levensgevaarlijk. De Solex met zijn hoogliggende zwaartepunt en de Mobylette die na liefdevolle behandeling bloedsnel reed, maar nauwelijks remde. De Batavus had ik opgeleukt met ultralange versierde rem- en schakelkabels. Gelukkig ben ik er nooit mee achter een tegenligger blijven hangen. Alles natuurlijk zonder helm.
Nee, dán in mijn dromen! Ik rijd al jaren op mijn oude BMW door dromenland. Ik ga als een gepoetste speer en neem elke hindernis - sneeuw, regen, modder - als een volleerd motoracrobaat. Een jaar geleden kocht ik (in mijn droom)een splinternieuwe, flitsende, eigentijdse sneljapanner. Merkwaardig genoeg rijd ik sindsdien tijdens mijn opwindende nachten altijd op die nieuwe, hoewel de BMW dan nog wel in de garage staat.
Dromen zijn onverklaarbaar.
Ik heb één keer op een (soort) motorfiets gereden. Een scooter eigenlijk, een Heinkel, rechtstreeks afstammend van de bommenwerper, die ons Rotterdam zoveel pijn heeft gedaan. Spuug! Het ging tijdens dat ritje ook niet helemaal goed. Nu ja, ik was pas 13 jaar en nix gewend dan mijn fiets.
Vanaf mijn 16e jaar heb ik op brommertjes gereden. Solex van moeders, Mobylette van zussen en Batavus. Alleen die laatste was mijn eigendom. Tot mijn verdriet nooit op een Puch (720 echte guldens). In puberale en adolescente handen waren die brommers trouwens levensgevaarlijk. De Solex met zijn hoogliggende zwaartepunt en de Mobylette die na liefdevolle behandeling bloedsnel reed, maar nauwelijks remde. De Batavus had ik opgeleukt met ultralange versierde rem- en schakelkabels. Gelukkig ben ik er nooit mee achter een tegenligger blijven hangen. Alles natuurlijk zonder helm.
Nee, dán in mijn dromen! Ik rijd al jaren op mijn oude BMW door dromenland. Ik ga als een gepoetste speer en neem elke hindernis - sneeuw, regen, modder - als een volleerd motoracrobaat. Een jaar geleden kocht ik (in mijn droom)een splinternieuwe, flitsende, eigentijdse sneljapanner. Merkwaardig genoeg rijd ik sindsdien tijdens mijn opwindende nachten altijd op die nieuwe, hoewel de BMW dan nog wel in de garage staat.
Dromen zijn onverklaarbaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)