Een mens kan veel plezier beleven aan Twitter. Op de hoogte blijven van hobbies, in mijn geval onder meer luchtvaart, aardrijkskunde, literatuur. Grappige mensen zien of grappige teksten lezen. Rare mensen met rare teksten ook. Of niet-grappige mensen met rare teksten. Enzo enzoveurts.
Je kunt tv-programma's volgen zonder er naar te kijken. Je ergeren aan commentaren van voetbalfanaten. Positief verrast geraken over bekend- of beroemdheden. Of negatief natuurlijk.
Je kunt ook je eigen meningen testen en je eigen merkwaardige gedachten uitproberen. Of gewoon onzin uitkramen zonder dat iemand je serieus neemt.
En soms word je - ten goede of ten slechte - geraakt. Waar zie je dat ook nog meer? O ja, het Leven zelf.
donderdag 10 mei 2012
maandag 7 mei 2012
Bah, deel 2
Niet dat die 4 mei TL mijn enige bezwaar is. Het is wel een druppel, die een hele emmer vult. Ook heb ik al veel mensen ontvolgd, die me door hun m/v tweets een gratis depressie bezorgden. Geloof mij, dáár heb ik niemand bij nodig. Als ik ergens ervaring mee heb, is het dat.
Bovendien gaat al dat getwitter van mijn eigen tijd af. Mijn lees'werk' lijdt eronder en dit Blog, om maar iets te noemen.
Heb ik dan helemaal geen plezier in twitteren? Jazeker, heel veel zelfs. Samen spelen met teksten bijvoorbeeld, zonder dat iemand je probeert te 'verbeteren'. Rare invallen proberen, die dan iemand blijkt te begrijpen. Nou ben ik niet iemand van gezellig samen. "One's company, two's a crowd", zou mijn motto kunnen wezen, maar sinds het Internet heb ik toch een soort interactie met de Waereld gekregen. Eerst via email en sinds een maand of 18 met Twitter.
Ik heb nog niet besloten of ik blijf of ga. De delete-knop is snel gevonden. Terug naar email en brieven schrijven is dan het devies. Honderden boeken te lezen, honderden DVD's te kijken.
Ik wacht nog een weekje.
Bovendien gaat al dat getwitter van mijn eigen tijd af. Mijn lees'werk' lijdt eronder en dit Blog, om maar iets te noemen.
Heb ik dan helemaal geen plezier in twitteren? Jazeker, heel veel zelfs. Samen spelen met teksten bijvoorbeeld, zonder dat iemand je probeert te 'verbeteren'. Rare invallen proberen, die dan iemand blijkt te begrijpen. Nou ben ik niet iemand van gezellig samen. "One's company, two's a crowd", zou mijn motto kunnen wezen, maar sinds het Internet heb ik toch een soort interactie met de Waereld gekregen. Eerst via email en sinds een maand of 18 met Twitter.
Ik heb nog niet besloten of ik blijf of ga. De delete-knop is snel gevonden. Terug naar email en brieven schrijven is dan het devies. Honderden boeken te lezen, honderden DVD's te kijken.
Ik wacht nog een weekje.
Bah!
Daar was ik toch behoorlijk teleurgesteld en bedroefd door de reacties in mijn Twitter-TL rond de dodenherdenking. Niet doordat eruit bleek, dat we het niet allemaal van belang vinden om met z'n allen te herdenken, maar doordat men elkaar zijn waarde niet liet.
Wat mij betreft: er gaat geen dag voorbij zonder dat ik op wat voor manier dan ook aan de ellende van die tijd denk. Soms schiet me als in een flits iets te binnen, een andere keer word ik er aan herinnerd door een bericht in de krant of op tv. Let wel: ik ben van 1948, dus ik heb er nix van meegemaakt, maar door het lezen van bepaalde boeken ben ik me bewuster geworden van de verschrikkingen van oorlog en holocaust. Sinds ik een bezoek heb gebracht aan Auschwitz laat vooral die laatste me niet meer los. 'Nooit meer': het is een cliché en een utopie en toch vind ik dat we daarnaar moeten streven. Zorgen, dat die ellende niet vergeten wordt. Over een paar decennia leeft er niemand meer, die het heeft meegemaakt, maar moet het dan al vergeten worden?
Helpt zo'n herdenking dan? Het is de vraag, maar niemand verplicht een ander om er aan mee te doen. Gedenk of gedenk niet of gedenk (iets) anders, maar respecteer elkaar in elk geval.
Twitteren doe ik voor mijn plezier, of het nou gaat om speelse futiliteiten of om ernstigheden. Maar op deze manier hoeft het niet meer. Ga ik wel een boek lezen. Daar word je ook op je 64ste nog wijzer van.
Wat mij betreft: er gaat geen dag voorbij zonder dat ik op wat voor manier dan ook aan de ellende van die tijd denk. Soms schiet me als in een flits iets te binnen, een andere keer word ik er aan herinnerd door een bericht in de krant of op tv. Let wel: ik ben van 1948, dus ik heb er nix van meegemaakt, maar door het lezen van bepaalde boeken ben ik me bewuster geworden van de verschrikkingen van oorlog en holocaust. Sinds ik een bezoek heb gebracht aan Auschwitz laat vooral die laatste me niet meer los. 'Nooit meer': het is een cliché en een utopie en toch vind ik dat we daarnaar moeten streven. Zorgen, dat die ellende niet vergeten wordt. Over een paar decennia leeft er niemand meer, die het heeft meegemaakt, maar moet het dan al vergeten worden?
Helpt zo'n herdenking dan? Het is de vraag, maar niemand verplicht een ander om er aan mee te doen. Gedenk of gedenk niet of gedenk (iets) anders, maar respecteer elkaar in elk geval.
Twitteren doe ik voor mijn plezier, of het nou gaat om speelse futiliteiten of om ernstigheden. Maar op deze manier hoeft het niet meer. Ga ik wel een boek lezen. Daar word je ook op je 64ste nog wijzer van.
maandag 16 april 2012
Sambalbij
Nu het ook in onze streken wat warmer wordt, zullen we hem vaker aantreffen: de Sambalbij. Oorspronkelijk kom hij, net als de Parkiet, uit hetere streken. De Parkiet is hier echter door mensenhand ingevoerd. Toen men er verveeld van raakte liet men hem vrij, waarna het kleurige diertje zich vermenigvuldigde als de ratten. Onze Sambalbij is op eigen gelegenheid over land hierheen gekomen.
De sambalbij treft men vaak aan in de buurt van de witte Lijs. Dat is niet toevallig: beide dieren leven in de tropen symbiotisch samen. De witte Lijs eet olienootjes en de Sambalbij maakt dankbaar gebruik van de lege notendoppen om er in te wonen. Die dopjes haalt hij zelf uit de nesten van de Lijs, die daar natuurlijk blij van profiteert.
De Sambalbij voedt zich met rode pepers en kijkt daardoor altijd enigszins scheel. Een stukje kokos zal hij niet versmaden, hoewel hij er zelf geen kan openen. De uitwerpselen van de lijs zien er uit als grote droge korrels. Daar heeft de sambalbij geen reet aan. Alleen als hij in kokosnood zit, wil de bij wel eens lusteloos aan de korrels knabbelen.
"En drinken?" hoor ik u ongerust vragen. Rozenstroop.
"Heeft de Sambalbij ook vijanden?" Nee. Wel wordt hij met smaak opgegeten door de Rotgans. Maar om dat dan meteen een vijand te noemen, dat is veel te menselijk.
"Moeten we bang zijn voor de Sambalbij?" Alleen als er teveel komen, krijgen we te maken met brandgevaar. Veel van die bijen bijeen kunnen spontaan ontbranden. Snel blussen is dan geboden. Thee of bier ofzo. Water.
De sambalbij treft men vaak aan in de buurt van de witte Lijs. Dat is niet toevallig: beide dieren leven in de tropen symbiotisch samen. De witte Lijs eet olienootjes en de Sambalbij maakt dankbaar gebruik van de lege notendoppen om er in te wonen. Die dopjes haalt hij zelf uit de nesten van de Lijs, die daar natuurlijk blij van profiteert.
De Sambalbij voedt zich met rode pepers en kijkt daardoor altijd enigszins scheel. Een stukje kokos zal hij niet versmaden, hoewel hij er zelf geen kan openen. De uitwerpselen van de lijs zien er uit als grote droge korrels. Daar heeft de sambalbij geen reet aan. Alleen als hij in kokosnood zit, wil de bij wel eens lusteloos aan de korrels knabbelen.
"En drinken?" hoor ik u ongerust vragen. Rozenstroop.
"Heeft de Sambalbij ook vijanden?" Nee. Wel wordt hij met smaak opgegeten door de Rotgans. Maar om dat dan meteen een vijand te noemen, dat is veel te menselijk.
"Moeten we bang zijn voor de Sambalbij?" Alleen als er teveel komen, krijgen we te maken met brandgevaar. Veel van die bijen bijeen kunnen spontaan ontbranden. Snel blussen is dan geboden. Thee of bier ofzo. Water.
vrijdag 27 januari 2012
Waar is je orgel, man?
De orgelman is zijn orgel kwijt, zijn paard ging ermee vandoor
De man heeft nu geen werk meer, dat is niet grappig, hoor!
Hij werd vanmorgen wakker, zeg (als steeds voor dag en dauw)
Was me daar zijn orgel weg! 'Waar is dat k*tding nou?'
Hij zocht zich suf op zolder, keek achter de open haard
en dacht ineens, zeer ongerust: 'Nou niet ook nog mijn paard'
Hij beende naar zijn buurman toe, dacht aan een slechte grap
Ontmoette eerst de boerenmeid 'Mijn God, wat is ze knap!'
Zeg Mientje, hebt ge mijn peerd gezien, een orgel als zijn last?
Hij trok eens aan haar schortenstrik. 'Die zit behoorlijk vast'
'Blijf met je gore orgelpoten wel van mijn kleren af.
Dat paard is 's-nachts vertrokken in langgestrekten draf.
Daarna de dijk af in galop, het orgel sprong er achteraan
en niemand zat er op de bok (Maar wel was 't volle maan).'
Een jonge meid, die merkt zoiets, de standen van de maan.
Als ze het op d'r heupen krijgt: geen jongen laat ze gaan.
Maar goed, die arme orgelman zat nu toch zonder stiel.
Hij moest en zou zijn span weer terug eer dat de avond viel.
Nou moeten jullie weten: dat paard had een vriendin.
Die woonde op de boerderij. Daar had hij goesting in.
Alleen die merrie, lekker ding, zag onze hengst niet staan.
Stond hij daar te hinneken, geen reet vond ze d'r aan.
Ons paard dacht: 'Als ik nou daar met dat orgel kom
en haar een serenade geef, misschien gaat ze dan om.'
Nu staat hij voor haar boerderij en maakt het orgel los
Hij legt een boek op 't mechaniek en geeft het wiel een ros.
Het orgel breekt nu plots'ling los in oorlogssterk gebrul
'ALS 'T LENTE WORDT...' (is hartje winter.) Ons paard staat mooi voor l*l.
De begeerde merrie, in diepe slaap en vol met mooie dromen
schrikt zich schier een ongeluk en schiet d'rek uit d'r tomen
Ze slaat op hol, ze springt pardoes zó uit haar warme stallen
en rent de drasse polder in, is bijna nog gevallen.
Achter een bosje staat ze stil, al wat tot rust gekomen.
Kijkt om haar boerderij: 'Wat doettie nou, die slome?'
Daar ziet ze hem staan, dat dwaze paard, dat haar steeds loopt te bespieden
te schudden met zijn centenbak. 'Wat heb je toch rare lieden'
Onze hengst, intussen wijs, is buitengewoon geschrokken.
'Hoe verzin ik het, met teringherrie mijn liefste te gaan lokken?'
Neen, ik blijf voorlopig maar aan het bedelen met die vent.
Word ik gevoerd en goed gedrenkt en verdien ook nog een cent.'
Hij slentert terug naar eigen stal, orgel achter 'm aan.
En wat dat lekkere ding betreft 'Ach laat dat ook maar gaan'.
O ja, daar komt de orgelman ontroostbaar en betreurd.
Ziet me daar zijn paard weer staan of er nix is gebeurd.
'Nou breekt mijn klomp' zei de musicus 'Waar zijn die nou geweest?
Komt door de drank, ik drinkt nooit meer, ga nooit meer naar een feest.'
Zo zie je maar, een goed advies: Blijv' ieder bij zijn leest.
Was nooit een ongeluk gebeurd, was nix gebeurd geweest.
De man heeft nu geen werk meer, dat is niet grappig, hoor!
Hij werd vanmorgen wakker, zeg (als steeds voor dag en dauw)
Was me daar zijn orgel weg! 'Waar is dat k*tding nou?'
Hij zocht zich suf op zolder, keek achter de open haard
en dacht ineens, zeer ongerust: 'Nou niet ook nog mijn paard'
Hij beende naar zijn buurman toe, dacht aan een slechte grap
Ontmoette eerst de boerenmeid 'Mijn God, wat is ze knap!'
Zeg Mientje, hebt ge mijn peerd gezien, een orgel als zijn last?
Hij trok eens aan haar schortenstrik. 'Die zit behoorlijk vast'
'Blijf met je gore orgelpoten wel van mijn kleren af.
Dat paard is 's-nachts vertrokken in langgestrekten draf.
Daarna de dijk af in galop, het orgel sprong er achteraan
en niemand zat er op de bok (Maar wel was 't volle maan).'
Een jonge meid, die merkt zoiets, de standen van de maan.
Als ze het op d'r heupen krijgt: geen jongen laat ze gaan.
Maar goed, die arme orgelman zat nu toch zonder stiel.
Hij moest en zou zijn span weer terug eer dat de avond viel.
Nou moeten jullie weten: dat paard had een vriendin.
Die woonde op de boerderij. Daar had hij goesting in.
Alleen die merrie, lekker ding, zag onze hengst niet staan.
Stond hij daar te hinneken, geen reet vond ze d'r aan.
Ons paard dacht: 'Als ik nou daar met dat orgel kom
en haar een serenade geef, misschien gaat ze dan om.'
Nu staat hij voor haar boerderij en maakt het orgel los
Hij legt een boek op 't mechaniek en geeft het wiel een ros.
Het orgel breekt nu plots'ling los in oorlogssterk gebrul
'ALS 'T LENTE WORDT...' (is hartje winter.) Ons paard staat mooi voor l*l.
De begeerde merrie, in diepe slaap en vol met mooie dromen
schrikt zich schier een ongeluk en schiet d'rek uit d'r tomen
Ze slaat op hol, ze springt pardoes zó uit haar warme stallen
en rent de drasse polder in, is bijna nog gevallen.
Achter een bosje staat ze stil, al wat tot rust gekomen.
Kijkt om haar boerderij: 'Wat doettie nou, die slome?'
Daar ziet ze hem staan, dat dwaze paard, dat haar steeds loopt te bespieden
te schudden met zijn centenbak. 'Wat heb je toch rare lieden'
Onze hengst, intussen wijs, is buitengewoon geschrokken.
'Hoe verzin ik het, met teringherrie mijn liefste te gaan lokken?'
Neen, ik blijf voorlopig maar aan het bedelen met die vent.
Word ik gevoerd en goed gedrenkt en verdien ook nog een cent.'
Hij slentert terug naar eigen stal, orgel achter 'm aan.
En wat dat lekkere ding betreft 'Ach laat dat ook maar gaan'.
O ja, daar komt de orgelman ontroostbaar en betreurd.
Ziet me daar zijn paard weer staan of er nix is gebeurd.
'Nou breekt mijn klomp' zei de musicus 'Waar zijn die nou geweest?
Komt door de drank, ik drinkt nooit meer, ga nooit meer naar een feest.'
Zo zie je maar, een goed advies: Blijv' ieder bij zijn leest.
Was nooit een ongeluk gebeurd, was nix gebeurd geweest.
maandag 19 december 2011
dinsdag 13 december 2011
Volle agenda
08:30 Aan boren
09:00 Steil dansen
09:45 Voort borduren
11:00 Vrees wecken
11:10 Trein stellen
13:00 Boventoon voeren
14:00 Af kraken
14:50 Af grijzen
15:00 Spotters spotten
16:00 Vlieg tuigen
09:00 Steil dansen
09:45 Voort borduren
11:00 Vrees wecken
11:10 Trein stellen
13:00 Boventoon voeren
14:00 Af kraken
14:50 Af grijzen
15:00 Spotters spotten
16:00 Vlieg tuigen
Abonneren op:
Posts (Atom)