Daar was ik toch behoorlijk teleurgesteld en bedroefd door de reacties in mijn Twitter-TL rond de dodenherdenking. Niet doordat eruit bleek, dat we het niet allemaal van belang vinden om met z'n allen te herdenken, maar doordat men elkaar zijn waarde niet liet.
Wat mij betreft: er gaat geen dag voorbij zonder dat ik op wat voor manier dan ook aan de ellende van die tijd denk. Soms schiet me als in een flits iets te binnen, een andere keer word ik er aan herinnerd door een bericht in de krant of op tv. Let wel: ik ben van 1948, dus ik heb er nix van meegemaakt, maar door het lezen van bepaalde boeken ben ik me bewuster geworden van de verschrikkingen van oorlog en holocaust. Sinds ik een bezoek heb gebracht aan Auschwitz laat vooral die laatste me niet meer los. 'Nooit meer': het is een cliché en een utopie en toch vind ik dat we daarnaar moeten streven. Zorgen, dat die ellende niet vergeten wordt. Over een paar decennia leeft er niemand meer, die het heeft meegemaakt, maar moet het dan al vergeten worden?
Helpt zo'n herdenking dan? Het is de vraag, maar niemand verplicht een ander om er aan mee te doen. Gedenk of gedenk niet of gedenk (iets) anders, maar respecteer elkaar in elk geval.
Twitteren doe ik voor mijn plezier, of het nou gaat om speelse futiliteiten of om ernstigheden. Maar op deze manier hoeft het niet meer. Ga ik wel een boek lezen. Daar word je ook op je 64ste nog wijzer van.
1 opmerking:
U heeft helemaal gelijk. Ik erger mij al een tijd aan de onzin die mensen over diverse serieuse onderwerpen spuien in de media. In twitter is men vaak het spoor helemaal kwijt en vervalt men in verbale diaree. Ik volg u in een twitterstilte uit protest en gebruik mijn tijdvoortaan nuttiger. Hartelijkegroet, Wim de Vries.
Een reactie posten