Onbah.

Een mens kan veel plezier beleven aan Twitter. Op de hoogte blijven van hobbies, in mijn geval onder meer luchtvaart, aardrijkskunde, literatuur. Grappige mensen zien of grappige teksten lezen. Rare mensen met rare teksten ook. Of niet-grappige mensen met rare teksten. Enzo enzoveurts.
Je kunt tv-programma's volgen zonder er naar te kijken. Je ergeren aan commentaren van voetbalfanaten. Positief verrast geraken over bekend- of beroemdheden. Of negatief natuurlijk.
Je kunt ook je eigen meningen testen en je eigen merkwaardige gedachten uitproberen. Of gewoon onzin uitkramen zonder dat iemand je serieus neemt.
En soms word je - ten goede of ten slechte - geraakt. Waar zie je dat ook nog meer? O ja, het Leven zelf.

Bah, deel 2

Niet dat die 4 mei TL mijn enige bezwaar is. Het is wel een druppel, die een hele emmer vult. Ook heb ik al veel mensen ontvolgd, die me door hun m/v tweets een gratis depressie bezorgden. Geloof mij, dáár heb ik niemand bij nodig. Als ik ergens ervaring mee heb, is het dat.
Bovendien gaat al dat getwitter van mijn eigen tijd af. Mijn lees'werk' lijdt eronder en dit Blog, om maar iets te noemen.
Heb ik dan helemaal geen plezier in twitteren? Jazeker, heel veel zelfs. Samen spelen met teksten bijvoorbeeld, zonder dat iemand je probeert te 'verbeteren'. Rare invallen proberen, die dan iemand blijkt te begrijpen. Nou ben ik niet iemand van gezellig samen. "One's company, two's a crowd", zou mijn motto kunnen wezen, maar sinds het Internet heb ik toch een soort interactie met de Waereld gekregen. Eerst via email en sinds een maand of 18 met Twitter.

Ik heb nog niet besloten of ik blijf of ga. De delete-knop is snel gevonden. Terug naar email en brieven schrijven is dan het devies. Honderden boeken te lezen, honderden DVD's te kijken.

Ik wacht nog een weekje.

Bah!

Daar was ik toch behoorlijk teleurgesteld en bedroefd door de reacties in mijn Twitter-TL rond de dodenherdenking. Niet doordat eruit bleek, dat we het niet allemaal van belang vinden om met z'n allen te herdenken, maar doordat men elkaar zijn waarde niet liet.

Wat mij betreft: er gaat geen dag voorbij zonder dat ik op wat voor manier dan ook aan de ellende van die tijd denk. Soms schiet me als in een flits iets te binnen, een andere keer word ik er aan herinnerd door een bericht in de krant of op tv. Let wel: ik ben van 1948, dus ik heb er nix van meegemaakt, maar door het lezen van bepaalde boeken ben ik me bewuster geworden van de verschrikkingen van oorlog en holocaust. Sinds ik een bezoek heb gebracht aan Auschwitz laat vooral die laatste me niet meer los. 'Nooit meer': het is een cliché en een utopie en toch vind ik dat we daarnaar moeten streven. Zorgen, dat die ellende niet vergeten wordt. Over een paar decennia leeft er niemand meer, die het heeft meegemaakt, maar moet het dan al vergeten worden?

Helpt zo'n herdenking dan? Het is de vraag, maar niemand verplicht een ander om er aan mee te doen. Gedenk of gedenk niet of gedenk (iets) anders, maar respecteer elkaar in elk geval.

Twitteren doe ik voor mijn plezier, of het nou gaat om speelse futiliteiten of om ernstigheden. Maar op deze manier hoeft het niet meer. Ga ik wel een boek lezen. Daar word je ook op je 64ste nog wijzer van.