Boeken vernielen

De mensen vragen me nogal eens: "Clax, wat is dat toch met dat 'oude boeken vernielen' waar u zo vaak over schrijft? U houdt toch juist zo van boeken?" Dan antwoord ik: "Zeg maar jij, hoor." En dan ga ik verder: "Dat zit zó, maar niet anders. In de 17e eeuw gingen de mensen naar de notaris om een akte op te laten maken. Een boedelbeschrijving of een testament bijvoorbeeld. Of ze wilden een ruzie vastleggen of een of andere verklaring. De notaris bewaarde een kopie ('copie') en als er genoeg waren, liet hij ze degelijk inbinden (die akten dan, hè). Soms met touw, maar vaak ook met beenderlijm of een ander plakmiddel of met alles tegelijk, de etter. (afb. Akte)

Nu, 350 jaar later, willen we die akten stuk voor stuk scannen en op het internet publiceren, opdat geïnteresseerden er in kunnen snuffelen. Een enkele zeldzame keer is het boek zó gebonden, dat het meteen onder (of op) de scanner kan. Veel vaker moeten de akten losgemaakt om gescand te kunnen worden. Bovendien is het papier soms dermate beschadigd, dat er gedeelten hersteld moeten worden of zelfs terdege gerestaureerd. Dan moet het boek dus uit elkaar en ik ben de bevoorrechte, die dat doen mag. De lijm losweken met alcohol of stijfsel of de touwtjes lossnijden of beide.
Kleine reparaties verricht ik zelf (gaten, ezelsoren e.d.), de grotere worden door de afdeling 'Restauratie' gedaan."
"Wordt u daar niet moe van, Clax?""Zeg maar jij" "Wordt jij daar niet moe van, Clax?" "Ja."