De drie kikkers.

Ach! Zaten er ineens drie kikkers in mijn hoofd.

-"Waar komen jullie vandaan?" vroeg ik verbaasd.
-"Van de waterkant" zei er een.
-"Uit de sloot" een ander.
-"Onder de modder vandaan" zei de derde.
-"Wat?"
-"Uit de modder. Hors-saison droogt de modder op en zit ik vast. Als de regens vallen, wordt de modder weer zacht en kom ik los"
-"Jôh!"
-"Dat gaat al jaren zo. Eéuwen. Dat moet zo."
-"Moet zo? Als ik onder de blubber zit, is het een ongeluk. Nooit vrijwillig. Die zijn er ook, die vrijwillig in de modder gaan liggen. Die denken, dat ze er beter van worden, maar dat heeft met de modder niks van doen. Het zit tussen de oren."
-"O ja, dat is bij mij ook altijd" zei nummer drie. "Tussen de oren. Er ín zelfs. Maar dat spoel je er zo weer uit.'
Ik liet het maar zo. Ik had geen zin om het uit te leggen, van 'tussen de oren'. D'r zit wat of d'r zit niks.

-"Hoe komen jullie eigenlijk in mijn hoofd?" vroeg ik.
-"Door je oor" zei nummer een.
-"Door je neus" zei nummer twee.
Nummer drie bleek door mijn keel te komen. Dat gebeurt wel vaker, een kikker in mijn keel. Of een brok. Bij mooie muziek of sentimentele film of zo. Maar oor of neus...
-"Wat dóen jullie trouwens in mijn hoofd?"
-"We komen je redden."
Ik wist niet eens dat ik in gevaar was en redding vereiste.
-"Ben ik in gevaar dan? Dat ik redding vereis?"
-"Ja. We komen je redden van het donker. Het is veel te vaak veel te donker in je hoofd"
-"Vind je het gek? Met dit weer? Gebrek aan licht, dát is het." zei ik knorrig. "By the way, hoe weten jullie dat, van mijn hoofd?"
-"En aardbeien." zei twee.
-"Wát?" riep ik tegelijk met de twee andere kikkertjes.
-"Aardbeien helpen ook tegen de duisternis. En vitamine C en vette vis."
Kikker een wees op zijn voorhoofd. 'Niet helemaal van dattum', dacht hij. 'Kan nog geholpen worden met een totale lijf-en-geest-transplantatie'.
-"Ik vroeg: hoe weten jullie dat mijn hoofd af & toe verduistert?" herhaalde ik mijn vraag.
-"We zijn gestuurd."
-"Door wie?"
-"Doetternietoe. We komen voor je zingen en dansen. Maar geen polonaise, want daar zijn onze armpjes te kort voor."
-"Nou goed dan." Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, kikkers, die voor je dansen. Jullie wel?

Maar ja, baat het niet, dan schaadt het niet. Toch? Als het maar niet de vogeltjesdans is of de Meistersinger van Wagner. Verder kan ik wel wat hebben. Daar gingen de kikkerbeentjes van de vloer op een zelfgekwaakte melodie, die iets weg had van 'Hai, Pippi Langkous, tollehee enzo...' Mijn tenen begonnen mee te dansen en ik moest zelfs onweerstaanbaar meeklappen. Zachtjes, dat wel. Als de buren dat zien... Ik werd er vrolijk van en ook de zon ging weer schijnen. Of andersom, dat weet ik niet meer. Het kikkertrio danste langzaam het beeld uit.

Merkwaardig, niet?